Autonomia galicyjska
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Galicja to nazwa zaboru austriackiego, do lat 60. XIX wieku była to prowincja państwa Habsburgów, dopiero po 1860 społeczeństwo polskie podjęło walkę o autonomię Galicji, nie tylko polityczną ale i kulturalną, którą uzyskano po 1867.
[edytuj] Struktura władzy
Część urzędników była mianowanych przez rząd austriacki, najważniejszy z nich był namiestnik. Powstały w Galicji liczne instytucje autonomiczne, należały do nich Sejm Krajowy, Wydział Krajowy i Krajowa Rada Szkolna. Ważnym osiągnięciem było wprowadzenie do szkół, również wyższych i urzędów języka polskiego, a do sądownictwa również ukraińskiego. W Galicji Wschodniej powstały szkoły ludowe i średnie z językiem ukraińskim, na Uniwersytecie we Lwowie tworzono katedry ukraińskie. Po uzyskaniu autonomii decydującą rolę polityczną w autonomicznych instytucjach odgrywało polskie ziemiaństwo.
[edytuj] Ruchy robotnicze i chłopskie
W Galicji, najwcześniej w Polsce rozwinął się zorganizowany ruch ludowo-rolniczy, a w 1895 powstało Stronnictwo Ludowe. Na początku lat 80. XIX wieku pojawiły się organizacje robotnicze (również ukraińskie). To w Galicji Wschodniej rozwinął się ukraiński ruch domagający się pełnego równouprawnienia, a nawet wyodrębnienia Galicji Wschodniej jako autonomii Ukraińców, co powodowało ostry konflikt między narodowościami. Galicja jako jedyny wówczas obszar, na którym w sposób niemal nieskrępowany przez zaborcę rozwijało się życie narodowe Polaków, stała się głównym ośrodkiem ruchu niepodległościowego.
