Bel canto
Z Wikipedii
Bel canto (wł. piękny śpiew) to termin muzyczny używany w dwóch znaczeniach: dla określenia włoskiej techniki śpiewu oraz stylu we włoskiej muzyce wokalnej. Istotą bel canta jest przywiązywanie największego znaczenia w utworach śpiewanych do piękna głosu i wirtuozerii.
Styl bel canto powstał w I połowie XVII-tego wieku, jego głównymi przedstawicielami byli Luigi Rossi i Francesco Cavalli. Był on skierowany przeciwko Cameracie florenckiej, nawiązującej do greckich wzorców prymatu słowa nad melodią. Rozwój bel canta nastąpił w XVIII wieku, później kontynuatorami jego byli mistrzowie XIX-wiecznej opery włoskiej: Gioacchino Rossini, Gaetano Donizetti i Vincenzo Bellini.
Styl bel canto wypracował duże zróżnicowanie między arią, recytatywem i arioso, dzięki czemu możliwe stało się podkreślenie charakteru lirycznego, narracyjnego czy dramatycznego utworu lub wątku.
