Białczańska Przełęcz
Z Wikipedii
Białczańska Przełęcz – (słow. Bielovodské sedlo 2024 m n.p.m., nazywana także Niżnią Białczańską Przełęczą (Bielovodské sedlo Nižné), przełęcz tatrzańska w Żabiej Grani (Žabí hrebeň) pomiędzy Owczymi Turniczkami (Ovčie vežičky) 2040 m n.p.m. a Żabimi Wrótkami (Žabie vrátka) 2085 m n.p.m.
Dwa siodła Białczańskiej Przełęczy, z których głównym jest siodło północne, rozdziela Białczańska Kopka (Bielovodsky hrb), niewielka turniczka o wysokości 2045 m n.p.m. Południowe siodło Białczańskiej Przełęczy od Żabich Wrótek oddziela kilka ostrych turniczek, z których najokazalsza jest Zadnia Białczańska Baszta (Zadná bielovodská bašta) ok. 2105 m n.p.m. nazywana także Czubą nad Żabimi Wrótkami (Kopa nad Žabími vrátkami).
Przejście przez przełęcz należało do łatwych połączeń Doliny Rybiego Potoku (Dolina Rybieho potoka) z Doliną Żabich Stawów Białczańskich (Žabia Bielovodská dolina). Obecnie leży na granicy polsko – słowackiej i nie prowadzi tam żaden znakowany szlak turystyczny.
Przełęcz była znana od dawna juhasom i koźlarzom a później turystom.
Pierwsze odnotowane przejścia turystyczne:
- latem – Edward Janczewski – 25 lipca 1909
- zimą – Jan Szczepański 28 stycznia 1925
