Biennale w Wenecji
Z Wikipedii
Biennale w Wenecji to odbywająca się w Wenecji co dwa lata (lata nieparzyste) wystawa sztuki współczesnej. Jako część Biennale w Wenecji określa się tradycyjnie dwie inne znane imprezy artystyczne: Festiwal Filmowy w Wenecji (wł. Mostra Internazionale d'Arte Cinematografica), odbywający się corocznie oraz Weneckie Biennale Architektury, które odbywa się co dwa lata (lata parzyste).
Spis treści |
[edytuj] Historia
Pierwsze Biennale odbyło się w roku 1895, w tej edycji wystawiano przede wszystkim sztukę dekoracyjną. W początkach XX wieku, w związku z rosnącym zainteresowaniem publiczności, wystawa stała się znana poza granicami Włoch- począwszy od 1907 r. na terenie wystawy zaczęto instalować zagraniczne narodowe pawilony wystawowe. Po I wojnie światowej zaczął ujawniać się obecny charakter ekspozycji- większą uwagę zaczęto przykładać do sztuki nowoczesnej. W okresie międzywojennym na Biennale w Wenecji wystawiało wielu znanych artystów związanych ze sztuką współczesną.
W 1930 r. zarząd wystawy odebrano władzom Wenecji, a pieczę nad wystawą zaczął sprawować faszystowski rząd Włoch. W tym czasie wprowadzono również nowe imprezy artystyczne składające się na biennale: m.in. Wenecki Festiwal Muzyczny (od 1930 r.) oraz Festiwal Filmowy w Wenecji (od 1932 r.).
W 1948 r., po sześcioletniej przerwie związanej z II wojną światową, wystawę zorganizowano ponownie. Zgodnie z przedwojennymi tradycjami, głównym nurtem wystawy była sztuka współczesna. W pierwszych latach powojennej historii wystawy prezentowano prace artystów związanych z awangardą europejską, z czasem wystawa zyskała w pełni międzynarodowy charakter. Wzrostowi popularności wystawy towarzyszyły zmiany w aranżacji przestrzeni wystawienniczej- w latach 1948-1972 włoski architekt Carlo Scarpa dokonał w tej materii wielu istotnych zmian.
Fala protestów z roku 1968 r. przyczyniła się do kryzysu wystawy, przestano nagradzać twórców nagrodami (Grand Prizes). Większego znaczenia nabrały w tamtym czasie tematyczne wystawy organizowane przy okazji Biennale. W 1974 r. wystawę dedykowano Republice Chile- był to protest środowiska artystycznego przeciwko dyktatorskim rządom Augusto Pinocheta. Przyznano także Złote Lwy- nagrody przyznawane dotąd na Festiwalu Filmowym.
W późnych latach dziewięćdziesiątych kuratorem wystawy był Harald Szeeman. Dzięki jego staraniom na wystawie zaprezentowało swoje prace wielu twórców azjatyckich.
[edytuj] Szczegóły organizacyjne
Oficjalna część imprezy odbywa się parku (the Giardini), gdzie znajduje się trzydzieści stałych pawilonów narodowych. Pawilony przydzielone zostały w większości w latach trzydziestych XX w. oraz w czasach zimnej wojny w efekcie działań politycznych i w związku z tym poziom ekspozycji jest nierówny – wielu państwom posiadającym własne pawilony brak tradycji artystycznych. Każde państwo samodzielnie zarządza narodowym pawilonem. Zarząd nad pawilonem i doborem ekspozycji powierzony bywa organizacjom pozarządowym (np. pawilon brytyjski).
Przy okazji biennale organizowanych jest wiele imprez towarzyszących. Niektóre z nich zostały z czasem włączone do programu imprezy.
