Bitwa o Tobruk
Z Wikipedii
Bitwa o Tobruk była długą konfrontacją między Osią a Aliantami w czasie II wojny światowej. trwała od 11 kwietnia 1941. Zakończyła się 7 grudnia 1941 roku podczas gdy brytyjska 8 armia wyzwoliła Tobruk w ramach operacji Crusader. Podczas poprzednich operacji: Brevity i Battleaxe nie zdołano wyzwolić Tobruku.
[edytuj] Obrońcy
W Tobruku początkowo broniła się australijska 9. Dywizja Piechoty gen. Leslie Morsheada wraz z 18. Brygadą z australijskiej 7. Dywizji Piechoty, czterema brytyjskimi pułkami artylerii, nie w pełni kompletną brytyjską 3. Brygadą Czołgów oraz hinduskim 18. Regimentem Kawalerii. Cała załoga twierdzy liczyła ok. 36 tys. ludzi, dysponowano 120 czołgami, 76 działami przeciwlotniczymi oraz sześcioma pułkami artylerii polowej i przeciwpancernej. W drugiej połowie sierpnia wzmocniono garnizon Tobruku za zgodą gen. Sikorskiego polską Samodzielną Brygadą Strzelców Karpackich oraz czechosłowackim 11. Batalionem Piechoty. We wrześniu zluzowano Australijczyków, którzy stracili ponad 3000 żołnierzy w walkach. Zastąpiono ich brytyjską 70. Dywizją Piechoty.
[edytuj] Atakujący
Głównymi przeciwnikami "Szczurów Tobruku" był dywizje włoskie: Brescia, Pavia, Trento i Bologna oraz niemiecka 15 Dywizja Pancerna. Głównodowodzącym był tu, ale tylko teoretycznie, Włoch marszałek Ettore Bastico. Faktycznie jednak dowodził w polu generał porucznik Rommel.
[edytuj] Podsumowanie
Tobruk był pierwsza brytyjska twierdzą skutecznie bronioną podczas II wojny światowej. Była to jedna z pierwszych dużych porażek Osi. Straty aliantów w tej bitwie to przynajmniej 4000 żołnierzy, w tym 109 Polaków. W styczniu 1942 roku rozpoczęła się druga ofensywa Rommla, w której udało mu się zdobyć Tobruk. On sam zaś, po tej akcji został awansowany na feldmarszałka.
