Bitwa pod Falaise
Z Wikipedii
Bitwa pod Falaise (Operacja Totalize) - zwycięska bitwa stoczona w dniach 7-22 sierpnia 1944 podczas operacji sił sprzymierzonych zmierzających do przełamania obrony niemieckiej w północnej Francji i wyjścia na linię Renu. Do starcia doszło w rejonie miasteczka Falaise w Normandii, gdzie niemieckie jednostki pancerne zostały zaatakowane przez jednostki polskiej 1 Dywizji Pancernej pod dowództwem generała Stanisława Maczka. polska dywizja wchodziła w składzi 2 Korpusu Kanadyjskiego. W powojennej historiografii anglojęzycznej stało się przyczyną przypisywania wszystkich sukcesów Kanadyjczykom i całkowitego pomijania roli Polaków.
Spis treści |
[edytuj] Bitwa
[edytuj] 1 faza bitwy
7 sierpnia została rozlokowana w rejonie drogi Caen-Falaise z zadaniem zdobycia miasteczka Falaise. Dobrze przygotowana obrona niemiecka spowodowała ciężkie straty wśród wojsk nacierających podczas szturmu 8 sierpnia. W ich wyniku natarcie dywizji załamało się.
Działania wojsk alianckich, a w szczególności 1 Armii Kanadyjskiej, doprowadziły do częściowego okrążenia wojsk niemieckich. Korytarz, przez który mogły się wycofać w głąb Francji zawężył się do mniej niż 30 kilometrów. Zadanie zaryglowania tej luki powierzono 1 Dywizji Pancernej.
[edytuj] 2 faza bitwy
Dywizja sforsowała rzekę Dives, po czym 3 Brygada Strzelców w ciężkich walkach (17-18 sierpnia) zajęła miasteczko Chambois leżące na drodze wycofującego się Wehrmachtu. W tym czasie pozostałe jednostki dywizji stoczyły zwycięską walkę o wzgórza Mont Ormel i wzgórze 262.
[edytuj] 3 faza bitwy
Polskie jednostki zostały jednak zaskoczone silnym kontratakiem 7 Armii niemieckiej. Pomimo ciężkiego ostrzału i ponawianych szturmów, 1 Dywizji Pancernej udało się utrzymać pozycje aż do zluzowania 22 sierpnia przez wojska brytyjskie i amerykańskie.
[edytuj] Po bitwie
Bezpośrednio po zluzowaniu, 1 Dywizja Pancerna przeszła do pościgu za wycofującymi się wojskami niemieckimi. Z kotła udało się wydostać 1, 2, 9. Dywizji Piechoty, 12 Dywizji Pancernej SS, Dywizji Pancernej ,,Lehr", oraz 2, 9, i 116. Dywizjom Pancernym (w sumie około między 20 a 50 tysięcy żołnierzy), jednak straty w ludziach i sprzęcie sięgały 70% stanu.
[edytuj] Straty
W kotle pod Falaise rozbiciu uległy niemieckie 326, 353, 363, 271, 276, 277. i 89. Dywizje Piechoty. Straty Wehrmachtu szacuje się na 40 000 wziętych do niewoli, 10 do 30 tysięcy zabitych i ciężko rannych.
Polska 1 Dywizja Pancerna wzięła 5113 jeńców, zniszczyła 55 czołgów, 44 działa polowe, 38 samochodów pancernych i 207 pojazdów mechanicznych, tracąc przy tym 325 zabitych, 1002 rannych i 114 zaginionych. Zniszczeniu uległo też około 80 czołgów.
