Claymore
Z Wikipedii
Claymore (Zwany też czasem Claymor) (w języku celtyckim "claidheamh mòr" oznacza wielki miecz) - szkocki miecz dwuręczny, tradycyjna broń piechoty szkockich górali w okresie od wieku XV do XVII.
Charakteryzuje się długą głownią prostą o przekroju trójkątnym lub soczewkowatym jednostajnie zwężającym się ku szczytowi. Jelec o ramionach skośnych, pochylających się ku głowni i wymodelowanych trójbocznie, zakończonych ażurowymi rozetkami oraz wąsami ujmującymi część zastawy. Uchwyt rękojeści kolisty z głowicą o rysunku koła. Miecze te zdobiono rzadko, służyły wyłącznie do walki. Claymorem można było, przy odpowiednim zamachu zza głowy, zadać śmiertelny cios, przed którym nie sposób było się obronić. W wieku XVI broni tej używano powszechnie w całej Europie. W XVII wieku miecze te zostały wyparte przez pałasze szkockie , które odziedziczyły po nich nazwę, i powszechnie choć niewłaściwie nazywane były również claymore. Obecnie oryginalne miecze claymore są spotykane bardzo rzadko.
Miecz tego typu używany był przez narodowego bohatera Szkocji - Williama Wallace'a - przywódcę powstania Szkotów przeciwko Normanom.
- Długość całkowita miecza: 1,40 m
- Długość rękojeści: 0,33 m
- Długość klingi: 1,00 m
