Długi Giewont
Z Wikipedii
Długi Giewont – długa grań masywu Giewontu w Tatrach. Od głównego szczytu zwanego Wielkim Giewontem (1894 m n.p.m.) oddzielona jest przełęczą Szczerba. W najwyższym punkcie, znajdującym się tuż ponad Szczerbą (ok. 400 m od krzyża), osiąga wysokość 1867 m n.p.m. Grań Długiego Giewontu, o długości 1,3 km ciągnie się od Szczerby w kierunku północno-wschodnim aż do przełęczy Wrótka oddzielającej ja od Kalackiej Kopy.
Grań jest stosunkowo równa, występują w niej niewielkie tylko wcięcia i turnie. W kolejności od Szczerby na wschód są to: szczyt Długiego Giewontu, Szczerbinka, Juhaska Turnia, Juhaska Przehyba, Juhaska Kopa, Wyżnie Wrótka, Turnia nad Białem, Wrótka. Długi Giewont zbudowany jest z wapieni jury górnej (seria wierchowa),. Warstwy skalne są bardzo mocno (ok. 80 stopni) przechylone na północ. Bardzo strome północne zbocza, o wysokości względnej ok. 620 m wznoszą się ponad Doliną Strążyską i Doliną Białego.
Również strome zbocza południowe opadają do Doliny Bystrej i Doliny Kondratowej. W partiach wierzchołkowych (o wysokości 40-80 m) są to nagie i bardzo stromo podcięte skały. Pod nagimi skałami występuje trawiasty Wielki Upłaz, niżej zbocza porośnięte są kosodrzewiną i lasem. Pocięte są kilkoma żlebami, w kierunku od Szczerby na wschód są to: Koński Żleb, Krówski Żleb, Suchy Żleb, Urwany Żleb i Żleb z Wrótek. Nazwy niektórych żlebów wskazują, że były niegdyś wypasane (tereny pasterskie Hali Kondratowej).
Długi Giewont jest niedostępny turystycznie. W jego rejonie notowane były wypadki wśród turystów i taterników. Znajdują się na nim drogi wspinaczkowe dla taterników, jednak obecnie TPN zabronił wspinaczki w tym rejonie. W 1852 r. pierwszy zakopiański proboszcz, ksiądz Józef Stolarczyk podczas wspinaczki na grani Długiego Giewontu ugrzązł w skałach i nie mógł wydostać się o własnych siłach. Wydostali go dopiero przy pomocy powrozów wzywani krzykiem juhasi, wypasający na Hali Kondratowej.
