Daniel Halicki

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Daniel Halicki

Daniel Halicki (ukr. Данило Галицький) (1201-1264) - król halicko-wołyński, syn Romana Mścisławowicza, z halickiej gałęzi dynastii Rurykowiczów. Po babce prawnuk Bolesława Krzywoustego. Został księciem wołyńskim w 1229 i halickim w 1238 r. Zjednoczył na nowo ziemie Rusi Halicko-Wołyńskiej, którymi rządził ze swej rezydencji w Chełmie. Około 1251 założył obronny gród Lwów, nazwany od imienia jego syna Lwa.

Daniel w 1229 roku opanował Wołyń, a w 1238 osiadł w Haliczu. Na krótko zajął Kijów w 1239 roku, lecz musiał stamtąd uchodzić podczas najazdu tatarskiego w 1240 roku. Podczas tego najazdu Daniel musiał uciekać na Węgry, a później na Mazowsze. Terytorium jego księstwa zostało bardzo zniszczone. Spalono m.in. Kijów i Halicz. W 1245 roku Daniel był w Jarosławiu obleganym przez księcia kijowskiego Rościsława Mścisławowicza. W 1244 roku Rościsław wspomagany przez wojska Bolesława Wstydliwego został pokonany pod Jarosławiem przez Daniela, Konrada Mazowieckiego i Mendoga. W tym samym 1245 roku Daniel był zmuszony uznać zwierzchność Złotej Ordy.

Polityka Daniela zmieniła się po koronacji jego sąsiada Mendoga w 1250 roku. W 1251 roku rozpoczął wojnę z Litwą. Daniel postanawił zwrócić się na zachód. Umocnienie międzynarodowej pozycji Rusi Halicko-Wołyńskiej znalazło wyraz w interwencji Daniela w sprawy sukcesji austriackiej w 1253 po stronie Béli IV, gdy najechał Opawę oraz w próbach zorganizowania wspólnej z kurią papieską krucjaty do walki z Tatarami, którzy panowali w Haliczu. Otrzymał od Opizona legata papieża Innocentego IV koronę królewską, którą założył w Drohiczynie lub Dorohusku (Drohiczynie Chełmskim) w 1254 roku. Do zawarcia unii kościelnej jednak nie doszło. Daniel zamierzał rozpocząć wojnę z Mongołami, jednak to oni pierwsi zaatakowali i nakazali Danielowi jako swemu poddanemu zniszczenie umocnień Włodzimierza, Łucka, Krzemieńca i Chełma. W 1258 roku Daniel został zmuszony oddać Brześć Litwinom. W 1259 roku Mongołowie Burundaja ruszyli na Małopolskę, a Daniel prowadził ich wojska w przedniej straży. Daniel zmarł w 1264 roku.