Edward Van Halen
Z Wikipedii
Edward "Eddie" Van Halen (ur. 26 stycznia 1955 w Nijmegen w Holandii) - amerykański wirtuoz gitary i klawiszowiec rockowy, jeden z założycieli w 1973 zespołu hard rockowego Van Halen (początkowo pod nazwą Mammoth), przez wielu uznawany za geniusza, a nawet "boga gitary".
Młody Eddie pochodził z bardzo muzykalnej rodziny. Jego ojciec Jan Van Halen grał na klarnecie i to właśnie za jego namową Edward rozpoczął naukę gry na pianinie. W 1968 roku Eddie wraz z rodziną przeprowadził się z rodzinnej Holandii do Pasadeny w stanie California. Początkowo pracował jako roznosiciel gazet. Bracia Van Halen nie przepadali za muzyką klasyczną, toteż postanowili rozpocząć naukę gry na bardziej popularnych instrumentach. Eddie wybrał perkusje a jego brat Alex gitarę. Szybko okazało się jednak, że Alex posiada dużo większe kompetencje do gry na perkusji. Dlatego też zdecydowali się na wymianę. Tak rozpoczęła się przygoda Eddie'go z gitarą. Profesjonalne lekcje gry pobierał przez dwa lata. Resztę swojej techniki wypracował podczas samodzielnych ćwiczeń. Szczególnie upodobał sobie muzykę Erica Claptona.
Po ukończeniu liceum grał w różnych lokalnych grupach. Ed trudnił się wokalem, do czasu gdy wynajął razem z bratem Davida Lee Rotha- wokalistę lokalnego zespołu The Red Ball Jets pochodzącego z Bloomington z Indii. Po pewnym czasie Edward przekonał Davida, aby ten wstąpił do jego zespołu. Dave się zgodził i tak został uformowany zespół Mammoth. Następnie do zespołu Eddie zwerbował Micheala Anthonego- basistę i wokalistę zespołu Snake pochodzącego z Chicago ze stanu Illinois. Tak zakończył się początkowy etap formowania składu zespołu, w którym grał Van Halen. 11 kwietnia 1981 roku ożenił się z Valerie Bertinell. Ma z nią syna Wolfganga, który urodził się 16 marca 1991. Wystąpi on podczas tourne zespołu Van Halen w 2007 roku. W 1985, Dave zdecydował się odejść z zespołu aby rozpocząć solową karierę. Wtedy po wielu próbach odnajduje Sammy`ego Hagara. Hagar radzi sobie bardzo dobrze w solowej karierze, głównie za sprawą jego największego solowego hitu "I can't drive 55". Ed kontaktuje się z Hagarem i decydują się na wspólną próbę. Eddie gra kawałek, nad którym właśnie pracował, a Sam zaczyna śpiewać zmyślony na gorąco tekst. Większość tego tekstu pozostała nie zmieniona i można go teraz usłyszeć jako "Summer Nights". Ich pierwszy wspólny album to "5150", który zawędrował na pierwsze miejsce w całej dotychczasowej dyskografii. Potem już tylko sukcesy, a każdy z wydawanych albumów stawał się multiplatynowymi. Idyllę przerywają komunikaty mediów, mówiące o kłopotach Eda z alkoholem i narkotykami. Po ukończeniu nagrań do filmu "Twister" oraz płyty "The Best Of" zespół ponownie zostaje bez wokalisty, gdyż z ponownej współpracy z Roth`em nic nie wynika. Potem, w 1997 roku pojawia się następna postać. Wokalista grupy "Extreme" - Gary Cherone. Ed twierdzi, że wreszcie znalazł to, czego szukał. I rzeczywiście. Cherone to postać zdecydowanie odmienna od Roth`a i Hagara. Przejawia się to w "Van Halen 3". Album dla wielu dość nieciekawy, jeżeli podejść do niego ze zniechęceniem. To album dość trudny w odbiorze, aczkolwiek można w nim również doszukać się geniuszu. W 1999 roku, Cherone oznajmia odejście z zespołu. I znowu grupa gigantów muzycznych pozostała bez wokalisty. Na domiar złego doszły zdrowotne problemy Eddiego (m.in. rak języka) oraz jego rozwód z żoną, Valerie Bertinelli. W Kwietniu 2004 roku wokalistą ponownie zostaje Sammy Hagar. Niestety w roku 2006 Hagar znowu odchodzi. A do kapeli na tourne 2007 powraca David Lee Roth.
Miano "boga gitary" Eddiemu udało się osiągnąć głównie poprzez rozpowszechnienie nowej techniki gry - tappingu polegającej na oburęcznej grze na gryfie- znana przede wszystkim z "Eruption". Technika ta oraz wiele innych nowinek technicznych szybko rozpowszechniła się na cały świat. Ed zadziwiał świat coraz to nowymi trickami: "Cathedral" wydawaćby się mogło grane jest na klawiszach. Nic podobnego. Eddie wydobywa dźwięki z gitary lewą ręką uderzając palcami w struny na gryfie (tzw. "hammer-ony") zaś prawą kontroluje potencjometr głośności. Cała sztuczka polega na tym, aby przy uderzeniu palcem w strunę gitara była całkowicie wyciszona, a następnie podkręcić głośność by usłyszeć dźwięk. Wszystko dzieje się niesamowicie szybko i ot cała sztuczka. Mistrz używał najróżniejszego sprzętu. Od "Kramerów" począwszy, poprzez "Gibsony", "Music Many", aż na specjalnej serii "Peavey`a" nazwanej EVH "Wolfgang" skończywszy. W swoim studio ma ponad 650 gitar. Eddie sam dokonuje zmian, przeróbek, eksperymentuje z dźwiękiem. Co ciekawe, zapytany o to, czy grywa w domu na gitarze odpowiada stanowczo "nie". Wszelkie próby odbywają się w studio, w sławnym "5150". Ed to również świetny keyboardzista: "Ludzie mówili mi: Nie możesz grać na klawiszach, jesteś przecież gitarzystą! No i właśnie wtedy napisałem "Jump". Van Halen tworzy też utwory na gitarę akustyczną gdzie króluje bez wątpienia niezwykłe "Spanish Fly". Jego solówki zaliczane są do najlepszych na świecie np. ta podczas trasy koncertowej promującej album "5150" w New Heaven z 1986 roku. "Eruption" przez wielu uważana jest za gitarową solówkę wszechczasów. Ed wraz Jimim Hendrixem uznawany jest za największego innowatora w grze na gitarze rockowej. Mimo upływających lat, Eddie może szczycić się mianem jednego z najszybciej grających gitarzystów jeśli nie najszybszego. Przez całe lata 80-te naprawdę trudno było nie zauważyć wpływu muzyki Van Halen na innych wykonawców. W 1978 został uznany przez czasopismo "Guitar Player" za najlepszego gitarzystę roku. Zacięty rywal Yngwie J Malmsteen'a w grze na gitarze.
Wraz z zespołem nagrał czternaście albumów: "Van Halen", "Van Halen II", "Women and Children First", "Fair Warning", "Diver Down", "1984", "5150", "OU812", "For Unlawful Carnal Knowledge", "Live: Right here, Right now!", "Balance", "Best Of Volume 1", "Van Halen 3", "Best Of Both Worlds". Ponadto wystąpił gościnnie m.in. na płytach Private Life, Briana Maya, Steve'a Lukathera oraz Michaela Jacksona, któremu towarzyszył w przeboju "Beat It" z albumu Thiller.
