Emil Kołodziej
Z Wikipedii
Emil Kołodziej (ur. 2 stycznia 1917 we wsi Futoma, woj. rzeszowskie), działacz państwowy w okresie PRL, prawnik.
Studiował na Uniwersytecie Lwowskim i UW. Od 1936 członek SL, następnie ZSL, członek władz ZSL - 1959-1984 członek Naczelnego Komitetu, 1969-1981 członek Prezydium NK, 1969-1971 sekretarz NK, 1980 członek Sekretariatu NK.
Przed 1939 działacz młodzieżowych organizacji wiejskich, podczas II wojny światowej uczestnik ruchu oporu (Bataliony Chłopskie). 1945-1957 pracował w spółdzielczości wiejskiej, był m.in. dyrektorem handlowym zarządu głównego Centrali Rolniczych Spółdzielni "Samopomoc Chłopska". Od 1950 adwokat.
1957-1969 podsekretarz stanu (wiceminister) w Ministerstwie Handlu Wewnętrznego, 1971-1980 minister przemysłu spożywczego i skupu. 1980-1985 członek Rady Państwa.
Był posłem na Sejm 1969-1989 (kadencje V-IX), wielokrotnie przewodniczył komisjom sejmowym - Komisji Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego (1980-1984), Komisji Rolnictwa, Gospodarki Żwynościowej i Leśnictwa (1984-1985), Komisji Skarg i Wniosków (1985-1987) oraz Komisji Prac Ustawodawczych (1987-1989).
Zasłużony działacz środowiska łowieckiego, był m.in. członkiem Prezydium Naczelnej Rady Łowieckiej, członkiem i wiceprezesem zarządu głównego Polskiego Związku Łowieckiego.
W roku 2004 wydał dwie książki. Pierwsza z nich zatytułował "Spod niskich pował do szczytów władz" i poświęcił ją swojemu życiu zawodowemu. W drugiej "Historia rodu Kołodziejów od połowy XIX w." pokrótce przedstawił wszystkich członków swojej licznej rodziny.
