Feliks Młynarski
Z Wikipedii
Feliks Młynarski (ur. 20 listopada 1884 Gniewczyna, zm. 13 kwietnia 1972 w Krakowie), ekonomista, bankowiec.
1902 po ośmiu latach nauki zdał maturę w Gimnazjum Męskim w Sanoku, następnie studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Przyczynił się do przeprowadzenia w 1924 roku reformy walutowej zaincjonowanej przez premiera Władysława Grabskiego bez pomocy kapitału obcego. Jako współtwórca Banku Polski był jego wiceprezesem do roku 1930.
W czasie II wojny światowej zgodził się za zgodą premiera Rządu Rzeczypospolitej na uchodźstwie Władysława Sikorskiego do objęcia stanowiska prezydenta Banku Emisyjnego w Polsce powołanego przez Hansa Franka - jako generalnego gubernatora - szefa Generalnego Gubernatorstwa - władz okupacyjnych III Rzeszy w centralnej Polsce. Stąd też nazwiska Młynarskiego okupacyjne banknoty złotowe były popularnie nazywane "młynarkami".
[edytuj] Poglądy polityczne
Feliks Młynarski, chociaż sympatyk Frontu Morges, proponował nacjokratyzm jako ustrój państwa narodowego. Nacjokratyzm rozumiał on jako nową odmianę solidaryzmu, wychodzącą z zasady chrześcijańskiej miłości bliźniego.
W sprawach gospodarczych uważał (1936), że w kapitalizmie było coraz więcej etatyzmu, a coraz mniej liberalizmu. Postulował oddzielenie liberalizmu od kapitalizmu. Na skutek koncentracji kapitału kurczyła się rola inicjatywy prywatnej, sedna liberalizmu.
[edytuj] Publikacje Feliksa Młynarskiego
- Feliks Młynarski, Człowiek w dziejach. Jednostka-państwo-naród, Warszawa 1936.
- Feliks Młynarski, Totalizm czy demokracja w Polsce, Warszawa 1938.
