Fryderyk I Barbarossa

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Fryderyk I Barbarossa (Rudobrody) (ur. ok. 1125, zm. 10 czerwca 1190) - z dynastii Hohenstaufów, syn księcia Szwabii - Fryderyka II i księżniczki Judyty, córki księcia Bawarii Henryka IX Czarnego (zm. 1126) z rodu Welfów, konkurencyjnego w tamtym okresie wobec Hohenstaufów. Po śmierci ojca (1147) przyjął tytuł księcia Szwabii (jako Fryderyk III), 4 marca 1152 został koronowany na króla niemieckiego, a 18 czerwca 1155 został koronowany cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W latach 1154-1186 był również królem Włoch. Fryderyk Barbarossa miał dwie żony: pierwszą była poślubiona ok. 1147 r. Adela von Vohbourg (zm. 1190), z którą się rozwiódł w 1153 r., drugą żoną była posłubiona w 1156 r. Beatrycze (zm. 1184), córka Renaud III, hrabiego Burgundii i Macon (zob. Franche-Comté). Wszystkie dzieci Barbarossy pochodziły z drugiego małżeństwa. W swych rządach wzorował się na najważniejszych cesarzach, między innymi Justynianie I Wielkim i Karolu Wielkim.

[edytuj] Koronacja cesarska

Zgodnie z ugodą zawartą z papieżem Eugeniuszem III w Konstancji w 1153 roku, w następnym roku Fryderyk wkroczył do Włoch. W trakcie działań zbrojnych w jego ręce wpadł Arnold z Bresci, którego wydał papieżowi Hadrianowi IV i został ukoronowany w Rzymie na cesarza 18 czerwca 1155 roku.

[edytuj] Konflikt z papiestwem

Konflikt rozpoczęło starcie z legatem papieskim Rolandem Bandinellim (późniejszym papieżem Aleksandrem III podczas sejmu Rzeszy w Besançon w roku 1157. Wtedy to legat papieski oświadczył, że korona cesarska stanowi kościelne "beneficjum" (słowem cesarz jest lennikiem papieża), odnawiając tym samym spór o inwestyturę. Kolejne starcie nastąpiło podczas sejmu na Polach Ronkalskich w roku 1158. Konflikt został zakończony ukorzeniem się Fryderyka I przed papieżem Aleksandrem III 24 lipca 1177 roku w Wenecji.

[edytuj] Wojna o wpływy w północnych Włoszech

Od 1167 prowadził wojny z miastami północnowłoskimi, które w obronie przed nim zawiązały Ligę Lombardzką. Po odmowie króla Anglii - Ryszarda Lwie Serce, który nie przysłał swoich wojsk na pomoc Fryderkowi, cała kampania była skazana na klęskę. Odniósł on dotkliwą porażkę pod Legnano, niedaleko Mediolanu, 29 maja 1176, w bitwie tej sam został ranny i przez krótki czas sądzono nawet, że nie żyje. Fryderyk musiał negocjować z papieżem Aleksandrem III, jednak udało mu się narzucić miastom lombardzkim swoje zwierzchnictwo, choć zachowały autonomię.

[edytuj] III krucjata

Śmierć Fryderyka Barbarossy

Chcąc pokazać swą mocną pozycję jako cesarza Fryderyk zorganizował III krucjatę. Jej celem było odzyskanie utraconej w 1187 Jerozolimy. Po zawarciu pokoju z papieżem, wyprawa wyruszyła w 1189, przewodzili jej również: król Francji - Filip II August i król Anglii - Ryszard Lwie Serce. Wojska przemaszerowały przez Węgry, Serbię, Rumunię, oraz dotarły do Konstantynopola jesienią 1189 roku. Krucjatę tą zakończyło utonięcie cesarza w trakcie kąpieli w rzece Salef, w Antiochii.

Na tych wydarzeniach opiera się legenda, mówiąca, iż Fryderyk nie utonął i pojawi się, gdy Niemcy będą go potrzebować.

[edytuj] Potomstwo Fryderyka

Fryderyk V, książę Szwabii (1164 - 1170),
Henryk VI (Listopad 1165-1197), cesarz niemiecki,
Fryderyk VI, książę Szwabii (1167-1191),
Otto II, hrabia Burgundii (1170 - zamordowany w 1200),
Konrad II, książę Szwabii i Rothenburga (1173 - zamordowany w 1196),
Filip Szwabski (1177- zamordowany w 1208), od 1198 król Niemiec,
Beatrycze (1162-1174), była zaręczona z Wilhelmem II, królem Sycylii, ale zmarła zanim się pobrali,
Agnieszka (zm. październik 1184), była zaręczona z Emerykiem Arpadowiczem, królem Węgier, ale zmarła zanim się pobrali.