Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego
Z Wikipedii
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się odnośnie jakich informacji pojawiły się wątpliwości.
Wstawiając szablon dodaj informację o tej stronie na Wikipedia:Strony wymagające weryfikacji.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
| << (962-1806) >> | |
|---|---|
 |
|
| Okres istnienia | 962 - sierpień 1806 |
| Języki urzędowe | łacina, niemiecki |
| Stolica | |
| Ustrój polityczny | Cesarstwo |
| Powierzchnia | |
| Liczba ludności | |
| Religia panująca | Katolicyzm |
| Głowa państwa | cesarz rzymsko-niemiecki |
 |
Historia Niemiec | |
|
|
||
|
||
Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego (łac. Sacrum Imperium Romanum Nationis Germanicæ, niem. Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation)
Nazwa Rzeszy Niemieckiej stosowana potocznie od XV wieku. Wcześniej (od X wieku) używano historycznej nazwy Święte Cesarstwo Rzymskie. Nazwa ta nawiązywała do tradycji (antyczno-pogańskiego) Cesarstwa Rzymskiego oraz (chrześcijańskiego) państwa Karola Wielkiego. Cesarz rzymski był formalnym zwierzchnikiem wszystkich państw chrześcijańskich i pretendował do zwierzchności nad innymi władcami Europy. Cesarz Rzymsko- niemiecki posiadał zwierzchność nad wszystkimi niemieckimi państwami.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Zapoczątkowane koronacją cesarską Ottona I Wielkiego z saskiej dynastii Ludolfingów w 962 roku. Istniało do 6 sierpnia 1806, kiedy to ostatni cesarz rzymsko-niemiecki Franciszek II Habsburg zrzekł się tytułu.
Władca zwyczajowo najpierw koronował się na króla rzymskiego (tytuł króla niemieckiego nigdy nie był w użyciu[1] ), potem zaś w Rzymie koronował się na cesarza. Jednak nie było to automatyczne i wielu niemieckich królów nie zostało cesarzami. Szczyt potęgi cesarstwo osiągnęło w XI-XII wieku za rządów dynastii salickiej. Lennikiem cesarza było wtedy królestwo Czech, uzależnione zostały też rozbite dzielnicowo Polska i Węgry.
Choć tytuł cesarza był nominalnie elekcyjny (Otto I został obwołany cesarzem przez wojska po zwycięskiej bitwie), de facto Rzeszą na przestrzeni wieków rządziły następujące, często rywalizujące między sobą dynastie:
- Ludolfingowie – dynastia saska
- dynastia salicka (frankońska)
- Hohenstaufowie
- Welfowie
- Luksemburgowie
- Wittelsbachowie
- Habsburgowie
W 1806 roku pod naciskiem Napoleona I Rzesza rozpadła się, w jej zachodniej części powstał Związek Reński. Franciszek II, ówczesny katolicki cesarz z dynastii Habsburgów zrzekł się wówczas tytułu cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego, zachowując jedynie tytuł cesarza powstałego w 1804 Cesarstwa Austriackiego.
[edytuj] Struktura państwa
Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego było monarchią elekcyjną, w której cesarze byli koronowani przez papieży. Nie było w nim centralnego rządu, charakterystycznego dla nowożytnych państw. Cesarstwo było w istocie konfederacją książąt, biskupstw, państw zakonnych i wolnych miast.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Królami niemieckimi tytułowano cesarzy do momentu elekcji do oficjalnej koronacji i zatwierdzenia przez papieża, niekiedy dość długo.
[edytuj] Zobacz też
To jest tylko zalążek artykułu związanego z Niemcami i historią. Jeśli możesz, rozbuduj go.
