GBU-43/B MOAB

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

GBU-43/B MOAB

Dane podstawowe
Państwo	USA
Producent	Dynetics
Typ	swobodnie opadająca, kierowana (GPS/INS)
Przeznaczenie	burząca
Historia
Data konstrukcji	11 marca 2003 (prototyp)
Lata produkcji	2003 - obecnie
Dane techniczne
Długość	9000 mm
Średnica	1028 mm
Masa	9800 kg
Masa mat. wybuchowego	8482 kg
Rodzaj mat. wybuchowego	GSX lub Tritonal
Użytkownicy
USA

GBU-43 MOAB - od Massive Ordnance Air Blast bomb (nazywana również Mother Of All Bombs - ang. Matka wszystkich bomb) największa amerykańska konwencjonalna bomba lotnicza. Zaprojektowana do przenoszenia przez samoloty transportowe C-130 Hercules podczas wojny w Zatoce perskiej w 2003 roku, ale nigdy nie używana bojowo.

[edytuj] Historia

Bomba MOAB została opracowana przez Air Force Research Laboratory w 2002 roku jako następca bomby BLU-82 Daisy cutter. Pierwszej detonacji testowej dokonano 11 marca 2003 roku w bazie USAF w Eglin na Florydzie, a kolejnej w połowie listopada tego samego roku. Obecnie trwają prace rozwojowe nad jeszcze większą bombą MOAB o masie 13 ton.

[edytuj] Opis techniczny

MOAB jest bombą o długości 9 metrów i masie 9800 kg z czego 8482 kg stanowi materiał wybuchowy (mieszanina azotanu amonu, proszku aluminiowego i polistyrenu nazywana GSX taka sama jak w BLU-82 lub Tritonal) przeznaczona jest do przenoszenia w luku ładunkowym samolotów transportowych. Bomba umieszczona jest w przestrzeni ładunkowej samolotu na specjalnych saniach wyposażonych w spadochron wspomagający jej wyciąganie. Po dokonaniu zrzutu, sanie i bomba opadają osobno. Naprowadzanie na cel jest realizowane przez głowicę z systemem inercyjno-żyroskopowym INS i odbiornikiem GPS, prawdopodobnie zapożyczoną z bomb JSOW. Po zrzucie bomba opada swobodnie, szybując do celu (maksymalny zasięg nie został ujawniony). Ze względu na duże rozmiary na jej nosiciela przeznaczono samolot MC-130 Combat Talon, ale prawdopodobnie będzie ona zrzucana także z C-17 Globemaster. Według niektórych źródeł docelowym nosicielem tej bomby mają być samoloty B-2 i B-52. MOAB jest pierwszą amerykańską bombą z kratownicowym usterzeniem typu rosyjskiego. Rozmiary MOAB są większe, a masa odrobinę mniejsza od używanej podczas II wojny światowej brytyjskiej bomby Grand Slam przeznaczonej do niszczenia umocnień.

[edytuj] Zastosowanie

Podstawowym zastosowaniem bomby MOAB miało być oczyszczanie lądowisk tak jak stosowanej w Wojna w Wietnamie i Afganistanie bomby BLU-82 Daisy Cutter, ale Departament Obrony USA zdecydował, że będzie ona używana także jako broń przeciw sile żywej nieprzyjaciela, oraz jako element strategii wojny psychologicznej i wymuszenia respektu (Shock and Awe). Bojowo planowano użyć jej podczas inwazji na Irak w 2003 roku, ale chociaż znalazła się ona na wyposażeniu sił inwazyjnych, nie dokonano żadnego zrzutu.

Obecnie rola MOAB jako broni przeciwko wojskom nieprzyjaciela jest ograniczona ze względu na relatywnie małą efektywność w porównaniu do bomb kasetowych, oraz niebezpieczeństwo dużych dodatkowych zniszczeń w przypadku działań na terenach zamieszkałych przez ludność cywilną. Pozostaje ona jednak w arsenale USA jako broń psychologiczna.