George Mitchell

Z Wikipedii

George John Mitchell ur. 20 sierpnia 1933
Młodszy Senator Stanów Zjednoczonych z Maine
Okres urzędowania	od 19 maja 1980 do 3 stycznia 1996
Partia polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Edmund Muskie
Następca	Olympia Snowe
17. Lider większości w Senacie
Okres urzędowania	od 3 stycznia 1989 do 3 stycznia 1995
Poprzednik	Robert Byrd
Następca	Bob Dole
2. Zastępca przewodniczącego pro tempore Senatu
Okres urzędowania	od 1987 do 1988
Poprzednik	Hubert Humphrey
Następca	Wakat

George John Mitchell (ur. 20 sierpnia 1933) - amerykański polityk, działacz Partii Demokratycznej. W latach 1980-1995 reprezentował rodzinny stan Maine w Senacie Stanów Zjednoczonych, gdzie przez sześć ostatnich lat (tj. 1989-1995) był liderem większości, czyli jedną z najbardziej wpływowych osob w Kongresie i na amerykańskiej scenie politycznej. Był także przez rok (1987-1988) zastępcą przewodniczącego pro tempore Senatu.

W późniejszych latach Mitchell był także prezesem Disneya, oraz mediatorem w konflikcie w Ulsterze.

Spis treści 1 Wczesne lata 2 Wczesna kariera publiczna 3 Senator 3.1 Wyniki wyborów 4 Po opuszczeniu Senatu

[edytuj] Wczesne lata

Mitchell urodził się w Waterville (Kennebec County w Maine). Jego ojciec, także noszący imię George, był robotnikiem. Matka zaś, Mary Saad, wyemigrowała z Libanu w wieku 18 lat. W Ameryce także pracowała jako robotnica w przemyśle tekstylnym.

Po ukończeniu miejscowych szkół publicznych w 1954 Mitchell ukończył studia na Bowdoin College. W 1961 zaś wydział prawa prestiżowego uniwersytetu w Georgetown. W 1960 przyjęto go do palesty zarówno w Maine jak i Waszyngtonie.

W latach 1960-1962 pracował jako prawnik procesowy w wydziale antymonopolowym Departamentu Sprawiedliwości. Następnie (1962-1965) był asystentem senatora Edmunda Muskiego. Po zakończeniu pracy u niego prowadził własną praktykę w Portland (Maine, 1965-1977). Prócz tego w 1971 był asystentem prokuratora Cumberland County.

[edytuj] Wczesna kariera publiczna

W 1974 zdobył nominację demokratów z Maine jako kandydat na gubernatora, pokonując w prawyborach Josepha Brennana, który później sam zdobył to stanowisko. Mitchell przegrał, podobnie jak kandydat Partii Republikańskiej, z niezależnym kandydatem Jamesem B. Longleyem.

Jego kariera nie uległa jednak załamaniu, gdyż w 1997 prezydent Jimmy Carter mianował go prokuratorem federalnym na Maine. Pełnił tę funkcję do 1979, kiedy mianowano go z kolei sędzią sądu federalnego.

[edytuj] Senator

Po rezygnacji z mandatu Muskiego, który został sekretarzem stanu, dawny oponent Mitchella, gubernator Brennan, mianował do senatorem w celu zapełnienia wakatu. Mitchell po dokończeniu kadencji Muskiego był wybierany dwukrotnie na własne sześcioletnie kadencję: w 1982 i 1988.

W czasie blisko 15 lat w izbie wyższej Kongresu Mitchell szybko awansował w jego hierarchii. Podczas poważnej choroby przewodniczącego pro tempore Johna C. Stennisa był jego zastępcą. Kiedy w 1989 ówczesny lider większości Robert Byrd sam został przewodniczącym pro tempore, jego następcą został właśnie senator z Maine.

Zaliczający się raczej do liberalnego skrzydła partii Mitchell w czasie dwóch ostatnich lat swej kadencji lidera większości (1993-1995) aktywnie uczestniczył z przepchnięciu przez Senat pakietu udanych reform gospodarczych prezydenta Billa Clintona. Nie ubiegał się o trzecią pełną kadencję.

Mimo wysokiej pozycji przez całą swą kadencję był młodszym senatorem (ang. junior senator), albowiem drugim senatorem z Maine był William Cohen, który piastował mandat w latach 1979-1997.

W 1994 Clinton oferował Mitchellowi fotel sędziego Sądu Najwyższego, ale ten odmówił przyjęcia tej godności.

[edytuj] Wyniki wyborów

• 1982
  • George Mitchell (Demokrata) - 61%
  • Dave Emery (Republikanin) - 39%

• 1988
  • George Mitchell (Demokrata) - 81%
  • Jasper Wyman (Republikanin) - 19%

[edytuj] Po opuszczeniu Senatu

Po opuszczeniu swego miejsca w Senacie Mitchell był wspólnikiem i prezesem kilku wpływowych firm prawniczych w Waszyngtonie.

Od 1995 aktywnie uczestniczył też w procesie pokojowym w Ulsterze. Początkowo przewodniczył komisji która skłoniła wszystkie partie w tym regionie do przyjęcia metod walki wyłącznie politycznej, bez stosowania przemocy.

Przewodniczył też udanym negocjacjom w traktacie pokojowym z Belfastu z 1998. Uważa się powszechnie, że osiągnięto porozumienie w głównej mierze dzięki jego interwencjom.

Od 4 marca 2004 do 1 stycznia 2007 był prezesem Disneya, w którego radzie nadzorczej zasiadał od 1995. Poza tym jest kanclerzem uniwerystetu w Belfaście oraz twórcą stypendium swego imienia, które umożliwia amerykanom studia w obu Irlandiach. Założył też Mitchell Institute w Portland.

W 2000 i 2004 był wymieniany jako potencjalny kandydat na sekretarza stanu jeżeli demokraci wygraliby wybory, z uwagi na swoje sukcesy w Ulsterze i dawną pozycję w Senacie.

Poprzednik Edmund Muskie

Senator Stanów Zjednoczonych z Maine (klasa 1) 1980-1995

Następca Olympia Snowe

Poprzednik Hubert Humphrey

Zastępca przewodniczącego pro tempore Senatu 1987-1988

Następca wakat

Poprzednik Robert Byrd

Lider demokratów w Senacie 1989-1995

Następca Tom Daschle

Poprzednik Robert Byrd

Lider większości w Senacie 1989-1995

Następca Bob Dole

Poprzednik Michael Eisner

Prezes Disneya 2004-2006

Następca John E. Pepper, Jr.

Liderzy Większości w Senacie Stanów Zjednoczonych

Charles Curtis (R) | James Eli Watson (R) | Joseph Taylor Robinson (D) | Alben Barkley (D) | Wallace H. White, Jr. (R) | Scott W. Lucas (D) | Ernest McFarland (D) | Robert A. Taft (R) | William F. Knowland (R) | Lyndon B. Johnson (D) | Mike Mansfield (D) | Robert Byrd (D) | Howard Baker (R) | Bob Dole (R) | Robert Byrd (D) | George J. Mitchell (D) | Bob Dole (R) | Trent Lott (R) | Tom Daschle (D) | Trent Lott (R) | Tom Daschle (D) | Bill Frist (R) | Harry Reid (D) (elekt)