Germanie
Z Wikipedii
Germanie, inaczej Germanowie - odłam Indoeuropejczyków żyjący w północnej i środkowo-północnej Europie, na północ od ludów celtyckich, posługujący się językami germańskimi. W epoce brązu zamieszkiwali tereny Skandynawii, Jutlandii i części Niemiec. Wg Tacyta (I w. n.e.) Germanie dzielili się na Ingewonów, Hermionów i Istewonów, wymienia też Swebów (Swewów), Wandalów, Chattów, Fryzów, Chauków i Cherusków, Semnonów (prawdopodobnie należących do Swebów) i Longobardów (również należących do Swebów), Anglów, Hermundurów, Markomanów, Kwadów, Bastarnów, Gotów, Gepidów, Swinonów i Sytonów.
[edytuj] Historia
Ludy germańskie charakteryzowała duża ekspansywność. W drugiej połowie II wieku Goci wędrując na południe wzdłuż linii Wisły i Bugu podbili stepy nadczarnomorskie i dużą część obecnej Rumunii, Gepidowie zawędrowali w góry Siedmiogrodu, na zachodzie (górna Cisa) ich sąsiadami byli Wandalowie (Hasdingowie), którzy przywędrowali tam (wypierani przez Gotów) ze wschodniej Polski (głównie prawobrzeżnego Mazowsza). Od IV w. można mówić o ekspansji Sasów na Brytanię, a od V w. zaczyna się podbój Brytanii przez Anglów. Frankowie osiedlili się początkowo w północnej Galii. Wandalowie wraz z sarmackimi Alanami poprzez Półwysep Iberyjski i Cieśninę Gibraltarską dotarli aż do północnej Afryki. Burgundowie wraz z Wizygotami zajęli dolinę Rodanu, skąd ci ostatni stopniowo przenosili się do Akwitanii i wreszcie za Pireneje na Półwysep Iberyjski, gdzie z czasem podbili także królestwo Swebów, aby w VIII wieku ulec Arabom. Ostrogoci najpierw osiedli w Dalmacji i Panonii, aby wkrótce obalić królestwo Herula Odoakra w Italii. W VI w. Longobardowie podbili Italię i założyli królestwo, które istniało do 2 połowy VIII wieku, kiedy zostało podbite przez Franków.
Opuszczone przez Germanów obszary dzisiejszej Polski i wschodnich Niemiec zostały w VI-VII w. zasiedlone przez Słowian. Po wcześniejszych mieszkańcach tych ziem pozostały do dnia dzisiejszego pamiątki w postaci kamiennych kręgów ukrytych w lasach w okolicy Mostowa niedaleko Koszalina. Po rozpadzie cesarstwa frankijskiego państwo zachodniofrankońskie skierowało na tereny Słowian ekspansję Sasów i Bawarów.
[edytuj] Organizacja
Początkowo Germanie byli zorganizowani w grupy rodzinno-plemienne, we wczesnym średniowieczu zaczęli wybierać wojskowych naczelników, wywodzących się z najznakomitszego rodu. Stanowisko nie było dziedziczne. Wódz sprawował władzę dożywotnio. Tylko jeden z wodzów germańskich wsławił się niechlubną tyranią w stosunku do innych Germanów - Marbod z plemienia Markomanów przeprowadził swój lud do Czech, a następnie podbił z nim Semnonów, Longobardów i Lugiów. W 17 roku n.e. uległ jednak Cheruskom, którzy zmusili go do ucieczki na ziemie cesarstwa rzymskiego.
[edytuj] Wyznanie
Germanie byli do V w. poganami, wcześniejszej chrystianizacji uległy tylko te ludy, które znalazły się w orbicie wpływów cesarstwa rzymskiego, ale przyjmowały one chrześcijaństwo wyznania ariańskiego. Pierwszym ludem germańskim, który przyjął katolicyzm byli Frankowie saliccy Chlodwiga. Do katolicyzacji pozostałych plemion przyczyniła się ekspansja blisko związanego z papiestwem imperium frankijskiego Karolingów. Najpóźniej schrystianizowani zostali Sasi (VIII w.), Anglowie (VII w.) i Germanie skandynawscy (X w.).
Zobacz też: Germania, plemiona germańskie, przyczyny upadku zachodniego cesarstwa rzymskiego, język pragermański
