Hokej na trawie
Z Wikipedii
Hokej na trawie - zespołowa gra sportowa.
Mecz rozgrywany jest przez dwie drużyn po 11 graczy (+5 rezerwowych). Składa się z dwóch 35 minutowych części z 10-minutową przerwą. Odbywa się na boisku o wymiarach 91,40 x 55 m, na którym stoją dwie bramki o wysokości 2,14 m i szerokości 3,66 m. Celem gry jest wbicie za pomocą drewnianej laski okrągłej piłki o średnicy ok. 7-7,5 cm i wadze ok. 160 g do bramki przeciwnika. Gracz może dotknąć piłki tylko płaską stroną laski, lub jej krawędzią. Nie dozwolone jest dotknięcie piłki jakąkolwiek częścią ciała. Tylko bramkarz, może blokowac piłkę kijem, rękami, nogami i innymi częściami ciała.
Hokej na trawie jest dyscypliną olimpijską od 1908. Od 1980 w olimpijskich zawodach uczestniczą również kobiety.
Początki tej dyscypliny w Polsce sięgają początków XX wieku. Pierwszy oficjalny mecz w tej dyscyplinie na ziemiach polskich rozegrano 1 lipca 1907 we Lwowie na boisku Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół", pomiędzy... piłkarzami Czarnych Lwów oraz Pogoni Lwów.
Obecnie hokej na trawie uprawia w Polsce ponad 2.000 zawodników, zaś główne jego ośrodki to: Poznań, Gniezno, Środa Wielkopolska, Toruń, Rogowo, Gąsawa, Siemianowice Śląskie oraz Łódź, Gliwice i Wrocław, Brzeziny.
Ponadto hokej na trawie jest również uprawiany we: Warszawie, Bydgoszczy oraz Nysie.
Istnieje również halowa odmiana hokeja na trawie. W rozegranych do tej pory dwóch edycjach Mistrzostw Świata męska reprezentacja Polski dwukrotnie zajęła 2 miejsce, wywalczając srebrne medale w 2003 w Lipsku oraz w 2007 we Wiedniu.
