Ignacy Dobiasz
Z Wikipedii
Ignacy Dobiasz (ur. 14 stycznia 1880 w Ciochowicach, Śląsk, zm. 27 czerwca 1941 w Oświęcimiu), polski duchowny katolicki, salezjanin, Sługa Boży Kościoła katolickiego.
Był synem Ignacego i Joanny z Jaroszków; z sześciorga jego rodzeństwa siostra Filomena została zakonnicą. Po ukończeniu ośmioklasowej szkoły powszechnej w Ciochowicach, z pomocą miejscowego proboszcza, wyjechał na dalszą naukę do szkół salezjańskich we Włoszech. W latach 1894-1898 uczęszczał do gimnazjum w Valsalice. W 1898 wstąpił do nowicjatu salezjańskiego w Ivrei, sutannę otrzymał z rąk biskupa Giovanniego Cagliero, wikariusza apostolskiego Północnej Patagonii, późniejszego kardynała. 6 października 1900 złożył w Ivrei śluby zakonne, 21 września 1903 złożył śluby wieczyste w Lanzo Torinese. Wykształcenie filozoficzne uzyskał w Ivrei, teologiczne w Foglizzo, obronił ponadto w 1906 dyplom Akademii Rolniczej w Turynie. Odbył także trzyletnią praktykę pedagogiczną w San Benigno Canavese. 28 czerwca 1908 przyjął święcenia kapłańskie z rąk ordynariusza Ivrei Matteo Angelo Filipello.
Po otrzymaniu święceń powrócił na ziemie polskie. Pracował w Oświęcimiu, Daszawie, Przemyślu, Pleszowie, Krakowie, Warszawie jako wikariusz, katecheta i prefekt szkół, spowiednik, wykładowca teologii moralnej. Uczył również łaciny. Od 1934 pracował stale w Krakowie, szczególnie poświęcając się posłudze w konfesjonale.
23 maja 1941 został aresztowany przez hitlerowców razem z innymi krakowskimi salezjanami. 26 czerwca tegoż roku został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie otrzymał numer 17364. Następnego dnia po przybyciu do obozu został zamordowany podczas pracy w kamieniołomach.
Ks. Dobiasz jest jednym z polskich męczenników II wojny światowej, których proces beatyfikacyjny rozpoczęto w 2003.
