Ioan Adam
Z Wikipedii
Ioan Adam (ur. 26 listopada 1875r. w Vaslui, zm. 18 maja 1911r. w Jassach) - był rumuńskim nowelistą i powieściopisarzem.
Ukończył studia prawnicze w Brukseli. Debiutował na łamach "Adevărul ilustrat". Początkowo utwory swoje publikował w "Viaţa", "Vatra" (1894) i "Curierul literar" (1901), później zbliżył się do pisarzy zgrupowanych wokół pisma Sămănătorul i współpracował z reprezentującymi te same tendencje pismami "Făt Frumos", "Ramuri" oraz "Neamul românesc literar". W twórczości Adama dominowały problemy wsi, co zarysowało się już w pierwszym tomie opowiadań Pe lîngă vatră (1900, Przy kominku). W powieściach Rătăcire (1902, Zbłądzenie) i Sybaris (1902) pisarz koncentruje się na dramatach wewnętrznych bohaterów. Występuje w nich krytyczna ocena życia miejskiego, zwłaszcza stolicy, przedstawianej jako siedlisko wszelkiego zła, jest typową ilustracją programowych założeń sămănătorismu. W nowelach i szkicach, zebranych w tomach Voia mării (1909, Wola morza) i Vorbe de clacă (1910, Czcze słowa), widoczne są również pierwiastki realizmu krytycznego. Opublikował ponadto tomy opowiadań i nowel: Flori de cîmp (1900, Kwiaty polne), Năzuinţi (1908, Dążenia), Aripi tăiate (1910, Podcięte skrzydła), dramat wierszem Leagănul viselor (1902, Kolebka marzeń) i monografię Constanţa pitorească (1908, Malownicza Konstanca).
[edytuj] Bibliografia
- Halina Mirska-Lasota, Mały słownik pisarzy rumuńskich, Warszawa 1975
