IX Symfonia Beethovena
Z Wikipedii
IX Symfonia d-moll op. 125 Beethovena to jeden z najwybitniejszych i najbardziej znanych utworów muzyki klasycznej. Znana także jako "Symfonia Radości". Jest to też zarazem ostatnia symfonia Beethovena, którą ukończył w całości.
W Finale kompozytor wykorzystał tekst "Ody do radości" Schillera. Czwartą część Ody, która najpierw była hymnem Rady Europy, w 1986 przyjęła Unia Europejska.
Po raz pierwszy publicznie symfonia została wykonana 7 maja 1824 roku w Wiedniu. Jej premiera spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem. Beethoven dyrygował swoim dziełem. Dotknięty już wówczas całkowitą głuchotą, nie słyszał owacji na zakończenie utworu, odwrócony tyłem do publiczności. Według anegdoty, podeszła do niego pierwsza skrzypaczka i odwróciła w stronę publiczności.
Składa się z czterech części:
- Allegro ma non troppo, un poco maestoso
- Allegro vivace
- Adagio molto e cantabile
- Allegro assai
Beethoven zadedykował IX symfonię królowi pruskiemu, Fryderykowi Wilhelmowi III.
Łączny czas wykonania: około 74 minuty.
