Jadwiga Karwasińska

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Jadwiga Maria Karwasińska (ur. 6 stycznia 1900 w Radomsku, zm. 31 października 1986 w Warszawie), historyczka polska, profesor Instytutu Historii PAN.

Była córką Walerego (nauczyciela, działacza społecznego) i Marii z Pytlewskich. Do 1918 uczęszczała do Gimnazjum W. Chrzanowskiej w Częstochowie, w latach 1918-1924 studiowała historię i filologię klasyczną na Uniwersytecie Warszawskim, m.in. u Stanisława Kętrzyńskiego i Jana Korwin-Kochanowskiego; była sanitariuszką w czasie wojny z Rosją. W 1925 obroniła na Uniwersytecie Warszawskim doktorat (na podstawie pracy Sąsiedztwo kujawsko-krzyżackie 1235-1343) i kontynuowała studia w Wiedniu (na tamtejszym uniwersytecie) i Paryżu (w Ecole des Chartes). W latach 1924-1951 pracowała w Archiwum Głównym Akt Dawnych w Warszawie na stanowisku kustosza Działu Archiwistyki. Wykładała na tajnym Uniwersytecie Warszawskim.

W 1946 habilitowała się na Uniwersytecie Warszawskim z historii średniowiecznej Polski i nauk pomocniczych historii na podstawie pracy Szpital Św. Ducha w Warszawie fundacji Anny ks. Mazowieckiej. W latach 1954-1956 kierowała Pracownią Edytorską Instytutu Historii Kultury Materialnej PAN. Od 1957 była związana z Instytutem Historii PAN, początkowo jako docent w Pracowni Nauk Pomocniczych i Edytorstwa, następnie profesor nadzwyczajny (1961), profesor w Zakładzie Historii od Czasów Najdawniejszych do Schyłku XV Wieku (1964), profesor w Zakładzie Dziejów Polski Przedrozbiorowej i Jej Kultury (1970). Przeszła na emeryturę w 1972. Była członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1936 członek-korespondent, 1982 członek zwyczajny reaktywowanego TNW), otrzymała godność członka honorowego Stowarzyszenia Archiwistów Polskich (1984) i Polskiego Towarzystwa Historycznego.

W pracy naukowej zajmowała się edytorstwem średniowiecznym, archiwistyką, historią średniowieczną gospodarczą, historią instytucji medycznych. Ogłosiła m.in.: