Jan Morawiec
Z Wikipedii
Jan Morawiec (ur. 25 marca 1915 r. w Remiszewicach, pow. Brzeziny, zm. 15 stycznia 1948 r. w komunistycznym więzieniu na Mokotowie w Warszawie) – działacz obozu narodowego, członek Okręgu Bojowego Kielce, NOW i NSZ, prezes Tymczasowej Narodowej Rady Politycznej Ziem Wschodnich, szef Oddziału IV PAS KG NZW, ps. "Henryk", "Remisz", "Rębacz", "Tajfun", "Paweł", "Mieczysław"
Był synem Rocha Morawca i Bronisławy z domu Płachta. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Będkowie, a następnie do gimnazjum w Koluszkach, którego jednak nie ukończył z powodu trudności finansowych. Był zaangażowany w działalność harcerską, czynnie uprawiał też sport. Wcześnie został członkiem Stronnictwa Narodowego. W latach 1936-1937 odbył zasadniczą służbę wojskową w jednostce artylerii nadbrzeżnej Marynarki Wojennej. Wówczas zdał maturę. Następnie podjął pracę w Ministerstwie Komunikacji w Warszawie. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. w załodze Helu w stopniu starszego marynarza. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej, ale jeszcze w październiku 1939 r. udało mu się uciec. Powrócił w Kieleckie, gdzie włączył się do działalności podziemnej w ramach siatki konspiracyjnej, tworzonej przez mjr. Henryka Dobrzańskiego ps. "Hubal", później nazwaną Okręgiem Bojowym Kielce. Działał na obszarze powiatów Brzeziny i Tomaszów Mazowiecki, organizując grupy podziemne i szkoląc je. Po rozbiciu Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego mjr. H. Dobrzańskiego pod koniec kwietnia 1940 r., przeszedł do Organizacji Wojskowej Stronnictwa Narodowego, późniejszej NOW. W poł. 1942 r. przyłączył się do grupy rozłamowej w NOW, która współtworzyła Narodowe Siły Zbrojne. Został oficerem do zadań specjalnych Oddziału I Organizacyjnego KG NSZ. Przeprowadzał liczne inspekcje w terenie; dzięki odwadze i sprawności fizycznej 6-krotnie uszedł obławom niemieckim. W 1944 r. objął funkcję szefa Oddziału I Organizacyjnego Komendy Okręgu III Lubelskiego NSZ. Po ustabilizowaniu się linii frontu na Wiśle działał na terenach zajętych przez Armię Czerwoną. Został szefem Oddziału I Organizacyjnego Komendy Ziem Wschodnich NSZ. W grudniu 1944 r. został aresztowany przez NKWD, ale zbiegł z siedziby NKWD w Lublinie. Stanął wówczas na czele Tymczasowej Narodowej Rady Politycznej Ziem Wschodnich. W lipcu 1945 r. podporządkował ją KG Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Otrzymał awans do stopnia kapitana. Jednocześnie od kwietnia 1945 r. pełnił funkcję szefa Oddziału IV PAS KG NZW. Pomimo coraz większych trudności rozbudował pion Pogotowia Akcji Specjalnej. 2-krotnie udawało mu się wymknąć z kotłów zastawianych przez UB. Ostatecznie 22 marca 1946 r. został aresztowany w Warszawie. Po brutalnym śledztwie, w którym wykazywał bardzo dużą odwagę, dodając otuchy pozostałym więźniom, Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go 3 listopada 1947 r. na karę śmierci. Został stracony 15 stycznia 1948 r. w więzieniu mokotowskim.
15 września 1992 r. jego wyrok został unieważniony.
