Jan Popiel
Z Wikipedii
Jan Popiel (ur. 1914, zm. 21 listopada 2003) – polski jezuita, doktor filozofii, profesor, prowincjał Małopolskiej Prowincji Towarzystwa Jezusowego.
[edytuj] Życiorys i działalność
Dzieciństwo i młodość spędził w rodzinnym majątku ziemskim Popielów w Wójczy, w ówczesnej gminie Biechów (obecnie Pacanów). Do nowicjatu jezuitów wstąpił w 1933 w Starej Wsi koło Krosna. W latach 1935-1938 studiował filozofię na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego w Krakowie (dzisiejszy uniwersytet "Ignatianum"), gdzie uzyskał licencjat kościelny równoważny stopniowi magistra.
W momencie rozpoczęcia II wojny światowej przebywał w Lublinie, który opuścił po rozpoczęciu aresztowań jezuitów. Wrócił do domu rodzinnego w Wójczy, następnie rozpoczął tajnie studia w Krakowie, w Warszawie i Nowym Sączu. W 1941 przyjął święcenia kapłańskie z rąk abp. Galla.
Po roku 1945 studiował filozofię i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał magisterium z filozofii (estetyka). Promotorem jego pracy magisterskiej i doktorskiej (obronionej w 1963) był prof. Władysław Tatarkiewicz.
W latach 1950-1957 był rektorem Kolegium Jezuitów w Krakowie, a okresie 1973-1974 prowincjałem południowej prowincji jezuitów. W latach 1982-1985 był dziekanem Wydziału Filozoficznego Towarzystwa Jezusowego w Krakowie. Wykładał też historię filozofii i estetykę na Wydziale Filozoficznym Jezuitów w Krakowie, Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie i w Wyższych Seminariach Duchownych diecezjalnych (Śląskim, Częstochowskim) oraz zakonnych (Ojców Dominikanów i Paulinów).
Członek Komisji Episkopatu Polski oraz Komisji Archidiecezjalnej w Krakowie ds. sztuki kościelnej i konserwacji zabytków. Był autorem kilku książek oraz kilkudziesięciu artykułów z historii sztuki i historii filozofii. Posługiwał się biegle językiem angielskim, niemieckim, francuskim i włoskim. Znał także łacinę i grekę.
[edytuj] Książki
- Rozmowy o modlitwie
- Szkoła modlitwy
