John Major

Z Wikipedii

Wielce Honorowy Sir John Major ur. 29 marca 1943
Premier Wielkiej Brytanii
Okres urzędowania	od 28 listopada 1990 do 2 maja 1997
Partia polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Margaret Thatcher
Następca	Tony Blair

John Major (ur. 29 marca 1943) - polityk brytyjski. W gabinecie Margaret Thatcher był ministrem spraw zagranicznych i ministrem skarbu. W latach 1990-1997 premier rządu Wielkiej Brytanii i przewodniczący Partii Konserwatywnej. Od roku 2001 na emeryturze (przegrał wybory do Izby Gmin).

Urodzony w szpitalu St. Helier w Carlsharton niedaleko bogatej dzielnicy Sutton. Ukończył szkołę podstawową w Cheam Common, następnie poszedł do Rutlish Grammar School w Morton ,gdzie od 1954 roku kontynuował swoją niczym nie wyróżniającą się edukację. W latach 1950- tych upada działalność ojca związana z dekoracjami kwiatowymi co zmusza rodzinę do przeprowadzki do Brixton w 1955 r. Major opuścił szkołę w 1959 roku z Generalnym Certyfikatem Edukacji. Pierwszą debatę obserwował w House of Commons w 1956 roku, której przypisuje źródło swoich politycznych ambicji. Jego pierwszą pracą była posada urzędnika w biurze maklerskim w 1959 roku po tym jak ukończył edukację. Ta praca jednak nie podobała mu się, zwolnił się i pomagał wraz z bratem Terry’m Major Belle’m w pracy ojca. Dołączył także do Partii Młodych Konserwatystów w Brixton działającej w tamtym czasie. Po długim okresie bezrobocia zaczął pracować w London Electricity Board /gdzie jego następca Tony Blair również pracował w młodości w 1963 r./ oraz zdecydował się podjąć kurs korespondencyjny w bankowości . Po objęciu posady samodzielnego pracownika na stanowisku kierowniczym w Brytyjskim Banku/Standard Chartered Bank/ w maju 1965 roku jego kariera nabrała tempa. Został wysłany przez bank w 1967 roku do Nigerii ,gdzie cudem uniknął śmierci w wypadku samochodowym. Jest współpracownikiem Instytutu Bankierów /Institute of Bankers/. Ożenił się z Normą Johnson, 3-go października 1970r. Mają syna Jamesa i córkę Elizabeth. Urzędował jako premier Wlk. Brytanii podczas pierwszej wojny w zatoce perskiej-1991r i grał kluczowa rolę w perswadowaniu amerykańskiemu prezydentowi G.Bushowi odnośnie utworzenia strefy,w której nie mogłyby latać samoloty nad Irakiem w celu ochrony Kurdów i Szyickich muzułmanów przed reżimem Saddama Husajna. Światowa ekonomia popadła w kryzys po długiej hossie po 1980r. za kadencji Majora. Major wygrał nieoczekiwanie drugą turę aczkolwiek z małą przewagą parlamentarną-21 głosów. Pogłoski potwierdziły ,ze minister cierpiał na załamanie nerwowe spowodowane stresem, związanym z ujednoliceniem systemu monetarnego w państwach członkowskich UE. Osobiście przyznał się do tego, że był bliski odejścia z urzędu. Partia Konserwatywna wkrótce popadła w wewnętrzne konflikty. Major stosował umiarkowana politykę lecz zostało to zakwestionowane przez Eurosceptyków i Gabinetu. Jego polityka w sprawie UE wzbudzała sprzeciw, gdy Rząd próbował ratyfikować Traktat w Maastricht . Chociaż opozycja wspierała traktat ,była przygotowana do taktycznej opozycji w stosunku do pewnych ustaleń, by obudzić rząd. Ta opozycja domagała się ominięcia nowelizacji ,która wymagała głosowania przed ratyfikacją. Kilkoro Konserwatystów głosowało przeciwko rządowi Johna Majora i glosowanie zostało unieważnione. Premier zwołał drugie głosowanie następnego dnia /23 lutego 1994r./,które nazwał głosowaniem pewności. Wygrał 40-toma głosami lecz te wydarzenia pozostawiły skazę na jego autorytecie. W 1993 roku na konferencji Partii Konserwatywnej Major rozpoczął kampanie pt: ”Powrót do podstaw”. Przeznaczył ją na ekonomię, edukację, utrzymanie porządku i tym podobne sprawy. Jednakże była ona interpretowana przez innych jako osobista moralność, w wyniku czego miało to fatalne dla premiera konsekwencje. Media brytyjskie ujawniły szereg skandali w Partii Konserwatystów. Dawid Meller i Tim Yeo musieli odejść po ujawnieniu związanych z nimi skandali. Tim Smith i Neil Hamilton byli podejrzani o branie łapówek za zadawanie pytań w House of Commons ,a także dziwna śmierć przez uduszenie Stephena Millgana przyczyniły się do utraty zaufania Brytyjczyków do jego partii.

Szablon:Polityk infoboxa stub