John W. McCormack

Z Wikipedii

John William McCormack 21 grudnia 1891 - 22 listopada 1980
53. Spiker Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych
Okres urzędowania	od 10 stycznia 1962 do 3 stycznia 1971
Partia polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Sam Rayburn
Następca	Carl Albert
Kongresman z 9 i 12 okręgu Massachusetts
Okres urzędowania	od 6 listopada 1928 (9) 3 stycznia 1963 (12) do 3 stycznia 1963 (9) 3 stycznia 1971 (12)
Poprzednik	James A. Gallivan (9) Hastings Keith (12)
Następca	Hastings Keith (9) Louise Day Hicks (12)

John William McCormack (urodzony 21 grudnia 1891, zmarły 22 listopada 1980) był amerykańskim politykiem ze stanu Massachusetts, działaczem Partii Demokratycznej.

Urodzony w Bostonie McCormack pobierał nauki z publicznych szkołach, po czym studiował prawo w prywatnej kancelarii i został przyjęty do palestry stanu Massachusetts w roku 1913, po czym praktykował je w rodzinnym mieście.

[edytuj] Kariera polityczna

[edytuj] Przed Izbą Reprezentantów

McCormack, od zawsze związany z Partią Demokratyczną, przed wejściem w skład federalnej Izby Reprezentantów zajmował następujące stanowiska:

• Członek stanowej konwencji konstytucyjnej w 1917 i 1918 roku
• W czasie II wojny światowej służył w US Army
• W latach 1920-1922 deputowany do stanowej Izby Reprezentantów
• W latach 1923-1926 członek stanowego Senatu
  • W latach 1925-1926 lider demokratów w tej izbie
• Delegat na wszystkie stanowe konwencje demokratyczne od roku 1920, zaś w latach 1932, 1940, 1944 i 1948 delegat na konwencje ogólnokrajowe

[edytuj] Izba Reprezentantów

McCormack zasiadał w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych od roku 1928 (kiedy to został wybrany na miejsce wakujące po śmierci innego demokraty, Jamesa A. Gallivana) aż do swego odejścia na polityczną emeryturę z upływem kolejnej z wielu kadencji w roku 1971. Na swą pierwszą pełną dwuletnią kadencję kongresmana wybrano go bardzo szybko, bo w listopadzie tegoż roku. Ogółem zasiadał w Izbie od końcówki 70. Kongresu do schyłku 91.

Między 6 listopada 1928 a 3 stycznia 1963 reprezentował 12. okręg wyborczy Massachusetts, a pd 1963 do 1971 ósmy.

Przed objęciem przewodnictwa nad Izbą pełnił w niej szereg odpowiedzialnych stanowisk. Był m.in.:

• Przewodniczącym Komitetu ds. Terytoriów (70. Kongres)
• Przewodniczącym Komitetu ds. Astronautyki i badań Kosmosu (85. Kongres)
• Liderem większości (1940-1947, 1949-1953 i 1955-1961)
• Zastępcą lidera mniejszości (1947-1949 i 1953-1955)
  (Liderem mniejszości był wtedy były spiker, demokrata Sam Rayburn)

[edytuj] Spiker Izby Reprezentantów

Spiker McCormack i przewodniczący pro tempore Senatu Carl T. Hayden podczas sesji połączonej w listopadzie 1953 (przemawia prezydent Lyndon B. Johnson

Po śmierci Rayburna niejako prawem hierarchicznej sukcesji McCormack został jego następcą, stając się trzecim wedle Konstytucji, po prezydencie i wiceprezydencie, człowiekiem w państwie. W odróżnieniu od swego poprzednika Rayburna, który był nie tylko najdłużej urzędującym ale i uznawanym za jednego z "najpotężniejszych" spikerów, nie miał, jeżeli wierzyć powszechnej opinii, także w kręgach politycznych, jego wpływów.

Aczkolwiek sam McCormack zaliczał się do bardziej liberalnych członków Kongresu (wszak pochodził z mającego taką opinię Massachusetts) i popierał swego czasu Nowy Ład prezydenta Franklina D. Roosevelta, w czasie jego kadencji jako spikera doszło do konfliktu między generacją nowych, bardziej liberalnych, demokratycznych kongresmanów a starszymi politykami (takimi jak on sam), którzy dzierżyli prawie że niepodzielną władzę w kierownictwie partii.

Po zamordowaniu prezydenta Johna F. Kennedy'ego w listopadzie 1963 i objęciu urzędu przez wiceprezydenta Lyndona B. Johnsona Stany Zjednoczone nie miały do dnia 20 stycznia 1965 (kiedy został zaprzysiężony na to stanowisko Hubert Humphrey, partner Johnsona w zwycięskich dla demokratów wyborach) wiceprezydenta. Nie uchwalono wówczas jeszcze 25. poprawki do Konstytucji, która pozwalała w takim wypadku prezydentowi powołać nowego za zgodą obu izb Kongresu.

W owym czasie pierwszym w linii sukcesji prezydenckiej był właśnie spiker McCormack, a za nim prezydent pro tempore Senatu Carl T. Hayden. Z racji tego McCormack otrzymał ochronę osobistą Secret Service, która od tej pory towarzyszy każdemu spikerowi. Po śmierci Johnsona w roku 1973 McCormack w artykule napisanym dla The Boston Globe podzielił się swoimi doświadczeniami z tego okresu.

John W. McCormack zakończył swoją karierę polityczną dnia 3 stycznia 1971 wraz z wygaśnięciem jego kolejnego mandatu (nie ubiegał się już o reelekcję).

W roku 1983 University of Massachusetts Boston utworzył John W. McCormack Institute of Public Affairs, nazwany oczywiście na cześć zmarłego byłego spikera. W roku 2003 projekt został rozbudowany w John W. McCormack Graduate School of Policy Studies.

[edytuj] Zobacz też

Biografia ze stron Kongresu

Spikerzy Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych

Muhlenberg • Trumbull • Muhlenberg • Dayton • Sedgwick • Macon • Varnum • Clay • Cheves • Clay • Taylor • Barbour • Clay • Taylor • Stevenson • Bell • Polk • Hunter • White • Jones • Davis • Winthrop • Cobb • Boyd • Banks • Orr • Pennington • Grow • Colfax • Pomeroy • Blaine • Kerr • Randall • Keifer • Carlisle • Reed • Crisp • Reed • Henderson • Cannon • Clark • Gillett • Longworth • Garner • Rainey • Byrns • Bankhead • Rayburn • Martin • Rayburn • Martin • Rayburn • McCormack • Albert • O'Neill • Wright • Foley • Gingrich • Hastert • Pelosi

 

Liderzy Większości w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych

Sereno E. Payne (R) | Oscar Underwood (D) | Claude Kitchin (D) | Franklin Wheeler Mondell (R) | Nicholas Longworth (R) | John Q. Tilson (R) | Henry T. Rainey (D) | Jo Byrns (D) | William B. Bankhead (D) | Sam Rayburn (D) | John W. McCormack (D) | Charles A. Halleck (R) | John W. McCormack (D) | Charles A. Halleck (R) | John W. McCormack (D) | Carl Albert (D) | Hale Boggs (D) | Tip O'Neill (D) | Jim Wright (D) | Tom Foley (D) | Dick Gephardt (D) | Dick Armey (R) | Tom DeLay (R) | Roy Blunt (R) | John Boehner (R) | Steny Hoyer (D)