Carl Albert
Z Wikipedii
| Carl Bert Albert 1908-2000 |
|
 |
|
| 54. Spiker Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych | |
| Okres urzędowania | od 21 stycznia 1971 do 3 stycznia 1977 |
| Partia polityczna | Partia Demokratyczna |
| Poprzednik | John W. McCormack |
| Następca | Tip O'Neill |
Carl Bert Albert (ur. 10 maja 1908 - zm. 4 lutego 2000) - amerykański prominentny polityk, działacz Partii Demokratycznej. Najbardziej znany z tego, iż w latach 1971-1977 pełnił funkcję spikera Izby Reprezentantów USA. Znany był jako Little Giant from Little Dixie (mały gigant z małego południa). Był najwyżej postawionym, jeżeli chodzi o urząd państwowy, mieszkańcem stanu Oklahoma w historii.
Spis treści |
[edytuj] Wczesne lata
Urodził się w McAlester w Oklahomie jako syn farmera. W szkole średniej słynął z doskonałego prowadzenia debat oraz był przewodniczącym ciała uczniowskiego. Studiował na uniwersytecie stanowym oraz na Oksfordzie dzięki stypendium Rhodesa. Był członkiem korporacji studenckiej Phi Beta Kappa. W czasie studiów w Oklahomie był najlepszy w naukach politycznych i zdobył nagrodę za oratorstwo.
W czasie II wojny światowej służył w armii, gdzie zdobył Brązową Gwiazdę.
[edytuj] Polityk
Po wojnie został wybrany w skład Izby Reprezentantów, gdzie reprezentował południową Oklahomę, zwaną małym południem (Little Dixie). W sprawach polityki wewnętrznej był liberałem, zaś polityki zagranicznej zimnowojennym jastrzębiem. Popierał prezydenta Harry'ego Trumana.
Odegrał też ważną rolę we wprowadzeniu ustawodawstwa ustanawiającego system ubezpieczeń medycznych w okresie rządów Lyndona Johnsona.
W roku 1971 wybrano go spikerem Izby Reprezentantów, co stanowiło ukoronowanie jego kariery.
[edytuj] Prezydent?
Kiedy wiceprezydent, republikanin Spiro T. Agnew ustąpił z urzędu, powstał wakat na tym stanowisku. Tak też pierwszą osobą, po prezydencie Richardzie Nixonie, w kolejce do Białego Domu był spiker Albert. Już wówczas rozgorzała afera Watergate i w wypadku zdjęcia z urzędu lub ustąpienia Nixona to on zostałby jego następcą i pierwszym demokratą na tym stanowisku od roku 1969. Demokraci mogli wtedy spokojnie przejąć władzę tym sposobem.
Kiedy jednak Nixon mianował swoim wiceprezydentem lidera mniejszości w Izbie Reprezentantów Geralda R. Forda, demokraci poparli jego kandydaturę i to on, w sierpniu 1974 roku, został prezydentem po dymisji Nixona.
Prawdopodobnie demokraci uznali wówczas, że Ford będzie dobrym prezydentem na czas wygaśnięcia republikańskiego mandatu, żeby mogli przejąć władzę w normalnych wyborach. I rzeczywiście kandydat demokratów Jimmy Carter wygrał wybory prezydenckie w roku 1976
Tak oto Carl Albert nie został 38. prezydentem USA. Był co prawda jeszcze pierwszym w linii do czasu nominowania przez Forda Nelsona Rockefellera na wiceprezydenta.
[edytuj] Odejście
Osłabiony skandalem lobbystycznym Albert zdecydował, że dokończy swoją kadencję w kongresie, po czym wycofa się na emeryturę. Tak stało się w roku 1977.
[edytuj] Ciekawostka
Mała placówka edukacyjna w hrabstwie Le Flore w Oklahomie została nazwana Carl Albert State College na cześć byłego spikera.
[edytuj] Pełnione funkcje
| Poprzednik John W. McCromack |
Spiker Izby Reprezentantów 1971-1977 |
Następca Tip O'Neill |
| Poprzednik Spiro T. Agnew |
Linia sukcesji prezydenckiej 1971-1972 |
Następca Allen J. Ellender |
| Poprzednik Spiro T. Agnew |
Linia sukcesji prezydenckiej 1972-1973 |
Następca James O. Eastland |
| Poprzednik pierwszy w linii |
Linia sukcesji prezydenckiej 1973 |
Następca James O. Eastland |
| Poprzednik Gerald Ford |
Linia sukcesji prezydenckiej 1973-1974 |
Następca James O. Eastland |
| Poprzednik pierwszy w linii |
Linia sukcesji prezydenckiej 1974 |
Następca James O. Eastland |
| Poprzednik Nelson Rockefeller |
Linia sukcesji prezydenckiej 1973-1974 |
Następca James O. Eastland |
Muhlenberg • Trumbull • Muhlenberg • Dayton • Sedgwick • Macon • Varnum • Clay • Cheves • Clay • Taylor • Barbour • Clay • Taylor • Stevenson • Bell • Polk • Hunter • White • Jones • Davis • Winthrop • Cobb • Boyd • Banks • Orr • Pennington • Grow • Colfax • Pomeroy • Blaine • Kerr • Randall • Keifer • Carlisle • Reed • Crisp • Reed • Henderson • Cannon • Clark • Gillett • Longworth • Garner • Rainey • Byrns • Bankhead • Rayburn • Martin • Rayburn • Martin • Rayburn • McCormack • Albert • O'Neill • Wright • Foley • Gingrich • Hastert • Pelosi
|
Liderzy Większości w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych |
|
Sereno E. Payne (R) | Oscar Underwood (D) | Claude Kitchin (D) | Franklin Wheeler Mondell (R) | Nicholas Longworth (R) | John Q. Tilson (R) | Henry T. Rainey (D) | Jo Byrns (D) | William B. Bankhead (D) | Sam Rayburn (D) | John W. McCormack (D) | Charles A. Halleck (R) | John W. McCormack (D) | Charles A. Halleck (R) | John W. McCormack (D) | Carl Albert (D) | Hale Boggs (D) | Tip O'Neill (D) | Jim Wright (D) | Tom Foley (D) | Dick Gephardt (D) | Dick Armey (R) | Tom DeLay (R) | Roy Blunt (R) | John Boehner (R) | Steny Hoyer (D) |
