Juliusz Kaden-Bandrowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Juliusz Kaden-Bandrowski (ur. 24 lutego 1885 w Rzeszowie, zm. 8 sierpnia 1944 w Warszawie) – polski pisarz (prozaik) i publicysta, senator II RP.

Studiował pianistykę w konserwatoriach we Lwowie, Krakowie i Lipsku. Podczas pobytu w Brukseli przeniósł się na studia fliozoficzne. Był adiutantem Piłsudskiego, kronikarzem I Brygady Legionów Polskich i senatorem RP. W 1907 zajął się publicystyką – był korespondentem prasy krajowej. Związał się z grupą Skamandrytów. W latach 1933-1939 był sekretarzem generalnym Polskiej Akademii Literatury. Podczas okupacji, mimo propozycji opuszczenia miasta, pozostał w Warszawie (do której przeprowadził się podczas dwudziestolecia międzywojennego). Wtedy też uczestniczył w tajnym nauczaniu i udzielał lekcji muzyki. Aresztowany przez gestapo i przesłuchiwany. Zmarł 8 sierpnia w czasie powstania warszawskiego.

Jego powieści charakteryzują się wiernością faktom i wnikliwością. Zauważalne są w niej elementy behawioryzmu i ekspresjonizmu oraz niezwykle kontrastowe połączenia różnych stylów i środków literackich.

[edytuj] Rodzina

Był synem Juliusza Mariana Bandrowskiego i jego żony Heleny z Kadenów. Jego bratem był Jerzy Kaden-Bandrowski (1883–1940), powieściopisarz i tłumacz z angielskiego oraz dziennikarz.

Był wyznania ewangelicko–reformowanego. W małżeństwie z Romaną ze Szpaków 1 voto Lewińską (1882-1962) miał dwóch synów bliźniaków: Andrzej (1920–1943) podporucznik Armii Krajowej, zginął w akcji w czerwcu 1943 w Warszawie; Paweł (1920-1944), porucznik AK, walczył w powstaniu warszawskim i poległ na Czerniakowie 15 września 1944 roku.

Juliusz Kazimierz Kaden-Bandrowski i jego synowie zostali pochowani na cmentarzu ewangelicko–reformowanym w Warszawie.