Karelski pies na niedźwiedzie
Z Wikipedii
| Karelski pies na niedźwiedzie | |
 Karelski pies na niedźwiedzie |
|
| Inne nazwy | Karelian bear dog, Karjalankarhukoira |
| Kraj patronacki | Finlandia |
| Wymiary | |
| Wysokość | psy: 54-60 cm, suki: 49-55 |
| Waga | psy: 25-28 kg, suki: 17-20 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI | Grupa V, Sekcja 2, nr wzorca 48 |
| CKC | Grupa 3 (Working) |
| UKC | Grupa 5 - Northern Breed |
| Wzorce rasy | |
| FCI • • • CKC • • UKC |
|
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Karelski pies na niedźwiedzie - jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych szpiców myśliwskich.
Spis treści |
[edytuj] Rys historyczny
Dawniej wykorzystywany był do polowań na niedźwiedzie, jelenie, żbiki i wilki. Współcześnie poluje się z nim w Skandynawii głównie na łosie, a w Polsce przeważnie na dziki.
Duże szpice, podobne w budowie do karelskiego psa na niedźwiedzie, lecz o bardziej urozmaiconym umaszczeniu, znane były od wieków na terenie Finlandii i chętnie używane przez tamtejszych myśliwych do polowania na grubą zwierzynę, w tym na niedźwiedzie, którym rasa zawdzięcza swoją nazwę. Pierwsze informacje o psach podobnych w umaszczeniu i charakterze do dzisiejszych "karelczyków", lecz nieco bardziej krępych i cięższych, pochodzą z lat 80. XIX wieku. W roku 1920 w Finlandii powstała pierwsza zorganizowana hodowla tej rasy, a w 1936 psy zostały zaprezentowane po raz pierwszy na wystawie w Helsinkach. II wojna światowa spowodowała duże straty w populacji, do tego stopnia, że w Finlandii pozostało około 40 psów karelskich. Po wojnie dzięki wysiłkom kynologów udało się odbudować liczebność rasy, doprowadzając przy okazji do jej wyrównania i ustalenia nowego standardu. W latach 60. XX wieku hodowla karelskiego psa na niedźwiedzie przechodziła ponowny kryzys - liczba psów niebezpiecznie zmalała. Jednak rasa zaczęła znowu zyskiwać na popularności, poza Finlandią stała się bardzo lubiana w Szwecji.
Pierwsze psy tej rasy pojawiły się w Polsce w latach 60. XX wieku. W 1961 roku Polski Związek Łowiecki otrzymał w darze od fińskich myśliwych parę - psa Metsämichen Halli i sukę o imieniu Tupu, które dały początek hodowli. Kolejne importy z Finlandii i Szwecji miały miejsce na początku lat 70.
[edytuj] Budowa
Pies średniej wielkości, o wysokości w kłębie 49-60 cm, mocnej budowy, o sylwetce zbliżonej do nieznacznie wydłużonego prostokąta, niemal kwadratowej. Głowa w kształcie stożka, o znacznej szerokości mózgoczaszki, ze słabo zaznaczonym stopem i lekko wysklepionym czołem. Wargi cienkie, suche i szczelnie przylegające. Oczy nieduże, koloru ciemnopiwnego, miodowego o żywym wyrazie. Uszy średniej wielkości, stojące, o lekko zaokrąglonych końcach.
Tułów mocny z dobrze umięśnionym, lekko spadzistym grzbietem. Klatka piersiowa głęboka, sięgająca prawie do łokci, brzuch lekko podciągnięty. Ogon niezbyt długi, zakręcony sierpowato nad grzbiet, lub zwinięty w ciasny pierścień, co jest bardziej pożądane. Kończyny proste, mocne i równolegle ustawione. Przednie łapy stawiane są lekko odsiebnie, podczas gdy łokcie ustawione są dokładnie do tyłu. Palce zwarte, tworzące kształt okrągłej piąstki, przy czym kończyny tylne mają łapy w kształcie bardziej wydłużonym od przednich.
[edytuj] Charakter
Bardzo samodzielny w pracy i na polowaniu, nie leży w jego naturze uległość. Jest wytrwały, bardzo odważny i cięty na zwierzynę, ale równocześnie ma bardzo przyjazne usposobienie wobec ludzi i jest wrażliwy na sposób traktowania przez swojego przewodnika.
[edytuj] Umaszczenie i szata
Czarne z brązowawym połyskiem, wyraźne białe znaczenia na piersi, łapach, szyi, brzuchu, głowie i końcu ogona. Włosy okrywowe proste, średniej długości, na grzbiecie, szyi i pośladkach dłuższe. Pod włosami okrywowymi występuje miękki i gęsty podszerstek.
[edytuj] Ciekawostki
W połowie lat 60. XX wieku, w celu uniknięcia chowu wsobnego, wobec braku w Polsce drugiego reproduktora tej rasy, użyto do hodowli psa rasy łajka rosyjsko-europejska o imieniu Bajkał, sprowadzonego w 1964 roku z Sankt Petersburga (wówczas Leningradu). Było to dopuszczalne ze względu na bardzo bliskie pokrewieństwo obu ras.
[edytuj] Literatura
- Katarzyna Fiszdon, Mirosław Redlicki, "Szpice", Agencja Wydawnicza MAKO Press, Warszawa 2005, (ISBN 8386203285)
- Edward Frankiewicz, "Szpice myśliwskie", Wydawnictwa Akcydensowe, Warszawa 1988
