Karol Antoniewicz
Z Wikipedii
Należy w nim poprawić: treść, linki, NPOVizacja.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Karol Antoniewicz (urodził się 6 listopada 1807 r. w Skwarzawie kołu Lwowa, zmarł 14 listopada 1852 r. w Obrze) - polski duchowny katolicki, poeta[1][2]
Pochodził z ormiańskiej rodziny Józefa i Józefy z Nikorowiczów. W 1827 r. ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie we Lwowie. Brał czynny udział w powstaniu listopadowym. W 1833 r. wstąpił w związek małżeński z Zofią Nikorowicz i miał z nią pięcioro dzieci. Po przedwczesnej śmierci ich dzieci opiekował się chorymi i opuszczonymi, zamieniając swój dwór w Skwarzawie na szkołę i szpital, a po śmierci żony wstąpił do zakonu jezuitów. Zasłynął jako kaznodzieja i misjonarz, szczególnie podczas rozruchów chłopskich w 1846 r. zwalczał pijaństwo oraz inicjował akcje charytatywne. Po rozproszeniu jezuitów galicyjskich w 1848 r. głosił kazania w Krakowie, na Podkarpaciu, na Śląsku, a w końcu w Poznańskiem. Zorganizował w Obrze placówkę jezuicką, której był pierwszym przełożonym. Niosąc pomoc zarażonym na cholerę, sam padł ofiarą epidemii.
Pozostawił bogatą spuściznę literacką: opowiadania, listy i poezje. Jest on autorem popularnych pieśni religijnych: „Biedny, kto Ciebie”; „Chwalcie, łąki umajone”; „Do Betlejemu pełni radości” (kolęda); „Nazareński śliczny kwiecie”; „Nie opuszczaj nas”; „O Józefie uwielbiony”; „O Maryjo, przyjm w ofierze”; „Panie, w ofierze Tobie dzisiaj składam” i wielu innych. Tuż przed wstąpieniem do zakonu napisał utwór – pieśń, która jest wyrazem ludzkiego „łez padołu” i jednocześnie osobistym wyrazem wiary, nadziei i miłości – „W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie...”. W poezji Antoniewicza dominują trzy wątki ideowo tematyczne: świadome przeżywanie łaski dziecięctwa Bożego, akceptacja cierpienia jako ważnego elementu chrześcijańskiego życia oraz żarliwa miłość i kult do Najświętszej Maryi Panny.
[edytuj] Twórczość
- 1. wiersz: Antoniewicz Karol Bołoz: Już majowe świecą zorze... [1990] Gazeta Niedzielna 1990 20 2 szczegóły
2. wiersz: Antoniewicz Karol Bołoz: Kwiat nadziei, kwiat miłości... [1990] Gazeta Niedzielna 1990 21 2 szczegóły 3. wiersz: Antoniewicz Karol Bołoz: Majowe kwiecie [1992] Gazeta Niedzielna 1992 nr 19-24 szczegóły 4. wiersz: Antoniewicz Karol Bołoz: Majowe kwiecie [1994] Gazeta Niedzielna 1994 nr 20-22 szczegóły 5. wiersz: Antoniewicz Karol Bołoz: Ona czuwać będzie... [1990] Gazeta Niedzielna 1990 25 2
[edytuj] Linki
(Inst.Bad.Lit.PAN) http://pbl.ibl.poznan.pl/dostep/index.php?s=d_biezacy&f=zapisy&p_tworcaid=100
[edytuj] Źródła
- AW: 84. Słowniki: PSB; EK; Nowy Korbut; EWoJ. Biografie: J. Poplatek: Ks. K. B.-A. TJ (1808-1852). Ateneum Kapłańskie 55: 1957 z. 3 s. 447-54. -- K. Drzymała: Ks. K. A. TJ. Homo Dei 27: 1958 nr 1 s. 21-7. – Bibliografa Historii Wielkopolski - http://seneka.ptpn.poznan.pl/BHW/BHWosoby.htm
