Klemens Rudnicki

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Klemens Stanisław Rudnicki (ur. 28 marca 1897 w Żydaczowie, pod Lwowem, zm. 12 czerwca 1992 w Londynie) – wojskowy polski, generał brygady Wojska Polskiego.

Działał w Zarzewiu i w Drużynach Strzeleckich. Od sierpnia do września 1914 w Legionie Wschodnim, potem, jako podporucznik rezerwy został powołany do armii austriackiej. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim; wweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem 1 czerwca 1919 służył w 2 Pułku Szwoleżerów, a następnie jako dowódca szwadronu "Powiśle" Korpusu Obrony Pogranicza (KOP). Awansowany do stopnia majora w 1928, studiował dwa lata w Wyższej Szkole Wojennej, a w 1930 objął w niej wykłady taktyki ogniowej. Od 1933 zastępca dowódcy 7 Pułku Strzelców Konnych.

Mianowany w roku następnym podpułkownikiem wrócił do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko kierownika katedry taktyki ogólnej. W 1938 został dowódcą 9 Pułku Ułanów, na czele którego walczył we wrześniu 1939. Po kapitulacji organizował pracę konspiracyjną we Lwowie. Aresztowany przez NKWD trafił do więzienia, skąd wyszedł we wrześniu 1941 i natychmiast objął stanowisko zastępcy dowódcy 6 Dywizji Piechoty.

W grudniu 1942 awansowany do stopnia pułkownika dyplomowanego, a w kwietniu 1942 mianowany dowódcą 6. Dywizji Piechoty (przemianowanej na 6 Brygadę Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie na 6. Kresową Dywizję Piechoty II Korpusu Polskiego). Walczył pod Monte Cassino i w całej kampanii włoskiej zyskując sobie miano dobrego dowódcy.

1 kwietnia 1945 awansowany do stopnia generała brygady, a w maju (już po zakończeniu działań wojennych) objął dowództwo 1. Dywizji Pancernej.

Po demobilizacji w 1947 osiadł w Londynie. Od 1966 do śmierci był prezesem Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii w Wielkiej Brytanii