Władysław Anders

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Władysław Anders
'

Życie	generał broni
Urodził się	11 sierpnia 1892 r. Krośniewice
Zmarł	12 maja 1970 r. Londyn
Kariera
W służbie od	1913
Pełniona funkcja	GISZ, p.o. Naczelnego Wodza, dowódca 2. Korpusu
Główne wojny i bitwy	bitwa pod Monte Cassino, wojna obronna 1939r., I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Władysław Anders (ur. 11 sierpnia 1892 w Krośniewice-Błoniu (powiat kutnowski), zm. 12 maja 1970 w Londynie), generał broni Wojska Polskiego, Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych w latach 1944-1945.

Spis treści

1 Lata I wojny światowej i II Rzeczypospolitej
2 Lata II wojny światowej
3 Lata powojenne
4 Warto wiedzieć
5 Odznaczenia
6 Zobacz też

[edytuj] Lata I wojny światowej i II Rzeczypospolitej

Rodzinna miejscowość gen. Andersa znajdowała się na terenie Imperium Rosyjskiego. Uczęszczał do warszawskiego gimnazjum realnego. Studiował na politechnice w Rydze. Podczas studiów został członkiem Korporacji Akademickiej Arkonia. Od 1913 r. w armii rosyjskiej, ukończył kawaleryjską szkołę oficerów rezerwy. Uczestnik I wojny światowej - jako porucznik dragonów dowodził szwadronem i został 3-krotnie ranny. W 1917 r. ukończył skrócony kurs Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu. Następnie brał udział w formowaniu oddziałów I Korpusu Polskiego, którymi dowodził gen.Józef Dowbór-Muśnicki. Po kapitulacji korpusu przed Niemcami wrócił do kraju i wstąpił do Wojska Polskiego. Szef sztabu Armii Wielkopolskiej w 1919 r. W wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. dowódca 15. Pułku Ułanów Poznańskich. W 1932 r. przewodził polskiej ekipie jeździeckiej, która podczas zawodów hippicznych o Puchar Narodów w Nicei zdobyła 4 pierwsze nagrody.

Po wojnie ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Paryżu. Od listopada 1925 r. komendant Warszawy. Podczas przewrotu majowego szef sztabu wojsk rządowych. Następnie w Generalnym Inspektoracie Kawalerii. W latach 1928-1939 dowódca Kresowej, a następnie Nowogródzkiej Brygady Kawalerii, z którą wyruszył na wojnę 1939 r. W czasie przebijania się Armii Poznań i Pomorze przez Kampinos do Warszawy odmówił gen. Tadeuszowi Kutrzebie wykonania rozkazu obrony skraju Puszczy Kampinoskiej motywując to przewidywanymi zbyt dużymi stratami swojej brygady.

[edytuj] Lata II wojny światowej

Gen. Anders z wicepremierem Atlee'm latem 1944

Od 12 września 1939 r. dowódca Grupy Operacyjnej Kawalerii "Anders". Po ciężkich walkach w okolicach Tomaszowa Lubelskiego udało się mu przebić na południe, gdzie jednak natknął się na oddziały sowieckie i po ciężkich walkach, ranny dostał się do niewoli. Przetrzymywany w lwowskim szpitalu przy ul. Kurkowej, następnie w więzieniu (Brygidki) we Lwowie, 29 lutego 1940 wywieziony przez NKWD do Moskwy, wypuszczony po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i podpisaniu układu Sikorski-Majski. Od 4 sierpnia 1941 r. twórca i dowódca Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, a po ewakuacji latem 1942 wojska i ludności cywilnej do Iranu - dowódca Armii Polskiej na Wschodzie (Irak, Palestyna) i 2 Korpusu Polskiego, którym dowodził w kampanii włoskiej (Bitwa o Monte Cassino). Od 2 października 1944 do 5 maja 1945 r. pełniący obowiązki (wobec wzięcia do niewoli gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego) Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych i Generalny Inspektor Sił Zbrojnych. Ostro skrytykował ustalenia konferencji w Jałcie.

[edytuj] Lata powojenne

Płyta nagrobna pod Monte Cassino

Władysław Anders był zagorzałym antykomunistą. Odrzucił propozycję wstąpienia do Armii Czerwonej w stopniu komandarma. Ewakuował ludzi z ZSRR, gdy tylko było to możliwe. Za to został znienawidzony przez władze PRL. Był przywódcą politycznym emigracyjnych środowisk wojskowych i symbolem wolnej Polski dla całego podziemia niepodległościowego. Stracił polskie obywatelstwo, które przywrócono mu pośmiertnie w 1989. Nie ustawał w działaniach dla ojczyzny. Od 1949 r. był przewodniczącym Skarbu Narodowego, od 1954 r. członkiem Rady Trzech. Jego żołnierze i wszyscy, których wyprowadził z ZSRR uważali go za wybawcę i męża opatrznościowego. Pochowany został, zgodnie z jego wolą wśród swoich żołnierzy na Polskim Cmentarzu Wojennym pod Monte Cassino, we Włoszech. Swoje wspomnienia zawarł w książce pod tytułem Bez ostatniego rozdziału wspominanej przez Józefa Czapskiego w Z nieludzkiej ziemi.

[edytuj] Warto wiedzieć

Władze PRL szydziły z ludzi, którzy wierzyli, iż "gen. Władysław Anders wjedzie do ojczyzny na białym koniu". Do końca życia pozostał na emigracji.
Zmarł dokładnie w 26. rocznicę bitwy pod Monte Cassino.
Gen. Anders przyrzekł sobie (i dotrzymał słowa), że jeśli przetrwa pobyt w więzieniach, przejdzie z protestantyzmu na katolicyzm.
Był miłośnikiem kawalerii i koni, co prezentował podczas wielu międzynarodowych zawodów.
20 grudnia 2006 polski Senat przyjął jednogłośnie uchwałę ustanawiającą rok 2007 rokiem generała Władysława Andersa.