Kodeks Vindobonensis

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Fragment Kodeksu Vindobonesis.

Kodeks Vindobonensis – mistecki prekolumbijski dokument datowany na XIV wiek, o tematyce wróżbiarskiej i genealogicznej.

Spis treści

1 Opis
2 Historia
3 Publikacje
4 Zobacz też

[edytuj] Opis

Kodeku Vindobonensis złożony jest z 52 stron w formacie 265 x 220 mm o długości 13,5 m w formie harmonii. Waży 2,687 kg. Na przednich stronach prezentuje mityczne genealogie bogów, ich narodziny i historie, a na odwrotnych stronach przedstawia historyczne fakty związane z genealogią misteckich władców. Wypełniony jest piktogramami bogów, ptaków, zwierząt i roślin, bogato pokolorowanych.

[edytuj] Historia

Odkrycie Kodeksu Vindobonensis nie jest do końca jasne. Prawdopodobnie został znaleziony w jednej ze świątyń w okolicy Veracruz i wysłany do Sewilli wraz z innym kodeksem Nuttall, jako dar dla cesarza Karola V w 1519 roku. Wiadomo, iż w późniejszym czasie manuskrypt znalazł się na dworze króla Portugalii Manuela, prawdopodobnie za sprawą jego spokrewnienia z władcą Hiszpanii. Dalsze losy kodeksu są owiane mgłą tajemnicy. Nie wiadomo, jak znalazł się w zbiorach papieża Klemensa VII, następnie kardynała Hipolita de Maedici oraz kardynała Nicolaus von Schonberg. Prawdopodobnie po śmierci tego ostatniego w 1537 roku, kodeks zawędrował do Niemiec. Jeden z członków jego rodziny zapisał swoje imię na okładce manuskryptu. Pewne jest, że w 1650 roku filolog Job Ludoff, specjalista od języka etiopskiego, był pierwszym, który począł studiować manuskrypt w Weimarze. W 1677 roku książę Jan Jerzy Saski podarował manuskrypt cesarzowi Leopoldowi I. Cesarz złożył kodeks w ówczesnej Królewskiej Bibliotece, a obecnie Narodowej Bibliotece Austriackiej w Wiedniu, gdzie znajduje się do dzisiaj.

Kodeks Vindobonensis w trakcie swej wędrówki zmieniał swoja nazwę osiemnaście razy. Dziś najczęściej znany jest również pod nazwą Codex Mexicanus I, Kodeks Wiedeński, Codex Vindobonensis 795, Codex Constantinopolitanus, Codex C lub Codex Byzantinus.

[edytuj] Publikacje

G. Schmidt, F. Unterkircher, Die Wiener Biblia pauperum. Codex Vindobonensis 1198, Graz – Wien – Köln 1962.
Graz 1974. Vol. 5 z.
Ebbinghaus, Ernst A.: The Gotica of Codex Vindobonensis 795 (in: Germanic studies in honor of Otto Springer [ed.: Stephen J. Kaplowitt], Pittsburgh [K&S Enterprises] 1978, pp. 93-102).
Ebbinghaus, Ernst A.: Gotica XIX, GL 23:1 (1983) 48-50 [pp. 48-49 on folium 20 of Codex Vindobonensis].
Rotsaert, Marie-Louise: Per una definizione delle fonti gotiche del Codex Vindobonensis 795 - appunti metodologici (in: Patrizia Lendinara & Lucio Melazzo [eds.]: Feor ond neah [memorial volume Augusto Scaffidi Abbate], Palermo [università] 1983 [= Annali della Facoltà di Lettere e Filosofia, Studi e ricerche 3].