Ludwika Nitschowa
Z Wikipedii
Ludwika Nitschowa, z domu Kraskowska (ur. 6 grudnia 1889 w Radłowie, zm. 28 marca 1989 w Warszawie) – polska rzeźbiarka.
Była córką Jerzego (powstańca 1863) i Marii Wendorff (artystki malarki), żoną Romana Nitscha (serologa i bakteriologa, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego i Warszawskiego, członka PAU). Po ukończeniu liceum przez dwa lata pracowała w pracowni Leona Wyczółkowskiego w Krakowie. W latach 1909-1912 uczyła się w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet Marii Niedzielskiej, którą ukończyła z medalem. W latach 1923-1926 studiowała rzeźbę w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Tadeusza Breyera. W 1929 z grupą uczniów Breyera założyła spółdzielnię "Forma", realizującą zamówienia na nagrobki, rzeźby kościelne i architektoniczne. Pierwszą wystawę prac malarskich i rzeźbiarskich artystka miała w galerii Zachęta w 1929 r. Od 1945 roku była członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1950 rozpoczęła pracę na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1956 została mianowana profesorem nadzwyczajnym. Była kierownikiem katedry rzeźby oraz prodziekanem wydziału. Pracę w ASP ukończyła w 1961 roku. Jej uczniami byli m.in. Kazimierz Gustaw Zemła i Stanisław Kulon.
[edytuj] Twórczość przedwojenna
- pomnik Marii Skłodowskiej-Curie z roku 1934 roku
- pomnik warszawskiej Syreny z 1939 roku
Do pomnika Syrenki w latach 1936-1937 pozowała Krystyna Krahelska, choć twarz Syreny nie jest jej twarzą.
[edytuj] Twórczość powojenna
- płaskorzeźba "Murarstwo" na Placu Konstytucji z roku 1952
- posąg Kopernika przed fasadą Pałacu Kultury i Nauki z roku 1954
- pomnik papieża Jana XXIII we Wrocławiu w roku 1968
- pomnik Stefana Starzyńskiego w Ogrodzie Saskim z roku 1980
- rzeźby portretowe np. Stanisława Noakowskiego z 1973
- liczne portrety Fryderyka Chopina 1947, 1961, 1965, 1973, 1976-80
