Wikipedysta:MaciejKa/Brudnopis
Z Wikipedii
| Polska Żegluga Bałtycka SA | |
 |
|
| Status prawny | Spółka akcyjna |
| Rok założenia | 1976 |
| Lokalizacja | Kołobrzeg, Polska |
| Ważni pracownicy | Jan Warchoł (prezes zarządu) |
| Branża | Transport |
| Produkty | usługi żeglugowe |
| Zatrudnienie | 800 osób (2006) |
| Dochód |  4 miliony USD (2005) |
| Strona internetowa firmy | |
Polska Żegluga Bałtycka (PŻB) – kołobrzeskie przedsiębiorstwo armatorskie, początkowo przedsiębiorstwo państwowe, następnie przekształcone w jednoosobową spółkę skarbu państwa. Obsługuje połaczenia promowe pomiędzy Polską a Szwecją oraz Danią. Pion lądowym firmy reprezentuje tzw. spółka matka, na którą składają się centrala w Kołobrzegu, sześć biur podróży (w Warszawie, Wrocławiu, Poznaniu, Szczecinie, Świnoujściu i Gdyni), biuro promowe w Świnoujściu oraz biuro sprzedaży w Gdańsku. Zasadniczy trzon przedsiębiorstwa tworzą cztery spółki - córki, trzy z nich są właścicielami promów, czwarta prowadzi działalność na terenie Skandynawii jako Polferries AB.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Firma została powołana do życia w dniu 31 stycznia 1976 Zarządzeniem nr 8 Ministra Handlu Zagranicznego i Gospodarki Morskiej. Decyzja ta była podyktowana wyłącznie względami politytcznymi. Oficjalnym powodem powstania była strategia mająca na celu tzw. aktywizację gospodarczą Pomorza Środkowego. Siedziba firmy została wyznaczona w Kołobrzegu, a pierwszym nomenklaturowym dyrektorem został Jan Szymański.
[edytuj] Rozwój przesiębiorstwa
[edytuj] Obsługiwane połączenia i pływajace na nich statki
[edytuj] Kryzys
[edytuj] Obsługiwane połączenia i pływajace na nich statki
[edytuj] Postępowanie naprawcze
[edytuj] Obsługiwane połączenia i pływajace na nich statki
[edytuj] Wspólczesność
[edytuj] Obsługiwane połączenia i pływajace na nich statki
[edytuj] Polska - Szwecja
[edytuj] Polska - Dania
[edytuj] Przypisy
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
Fw 190 (historia bojowa) historia tego samolotu bojowego rozpoczęła się, gdy po raz pierwszy wzniósł się w powietrze 1 czerwca 1939 pilotowany przez inż. Hansa Sendera. Dalszy rozwój tej konstrukcji został przedstawiony w artykule Focke-Wulf Fw 190. Jego konstruktor Kurt Tank doświadczony pilot i i nżynier przykładał dużą wagę do stworzenia maszyny dostosowanej do realiów toczącej się wojny. W tym celu wiosną 1941 zaproszono dwóch oficerów pilotów liniowych z JG 26 Otto Bahrensa i Karla Borrisa do przeprowadzenia prób na tym samolocie. Oni to właśnie doprowadzili do tą maszynę do stanu przydatności bojowej.
[edytuj] 1941
Ci wyżej wspomniani oficerowie byli inicjatorami skierowania pierwszych bojowych Fw 190 do jednostki frontowej. Latem tego roku wyposażono w te maszyny II/JG 26 stacjonujące na terenie Francji. Pierwszego zestrzelenie wrogiego samolotu (Supermarine Spitfire) dokonał 17 września 1941 koło Boulogne-sur-Mer oberleutnant Kurt Ebesberger. Pojawienie się nowego typu myśliwca było dla aliantów całkowitym zaskoczeniem. Jego świetne własności spowodowały, że brytyjskie myśliwce Spitfire Mk V straciły swoją przewgę techniczną. Konta zestrzeleń doświadczonych niemieckich pilotów zaczęły szybko wzrastać. Do asów latających w tym okresie na tych płatowcach należy zaliczyć: Kurta Ebesbergera, Wolfganga Kosse, Waltera Schneidera. Ostatnim poważnym starciem w tym roku z udziałem Fw -190 z II/JG 26 była walka w rejonie Lille i Saint-Pol-sur-Mer w dniu 8 listopada, gdzie myśliwce tej Gruppe uzyskały 7 zwycięstw. Do końca listopada przezbrojono w te maszyny III/JG 26.
[edytuj] 1942
Początkiem roku również I/JG 26 otrzymał nowe Fw 190 A-1. W ten sposób cały ten pułk (Geschwader) stał się jednostką jednolicie wyposażoną w wersjię A-1. W marcu tego roku kolejne jednostki zaczęły być przezbrajane w Fw 190 A-1: JG 2 oraz w Fw 190 A-2: JG 1. Zmiany te boleśnie odczuła 10 Grupa Fighter Command do tego stopnia, że część dywizjonów myśliwskich trzeba było wycofać z walki celem odbudowy ich zdolności bojowej. Sytuacja ta trwała do końca 1942, gdy alianci skierowali do walki Spitfire Mk IX. Najwięcej zwycięstw zaliczyli w tym okresie: Gerhard Schöpfel, Josef Priller "Pips", Johannes Seifert, Walter Oesau, Hans Hahn "Assi", Erich Leie, Egon Meyer, Siegfried Schnell, Heinz Bär, Wilhelm Ferdinand Galland "Wutz". W listopadzie skierowano do Tunezji II/JG 2 w ciągu niedługiego czasu jednostka ta zaliczyła około 150 zwycięstw. Asami lotniczymi zostali: Adolf Dickfeld, Kurt Bühlingen, Erich Rudorffer.
[edytuj] 1943
Stacjonujące w Norwegii I i IV/JG 5 wyposażone w wariant A-3 były używane do zwalczania zapuszczających nad wybrzeże De Havilland Mosquito. W lutym utworzono Jabo Staffel 14./JG 5, które użyto do zwalczania alinckiej żeglugi na wodach arktycznych. Do końca roku piloci tej eskadry zatopili statki o tonażu około 39 000 ton. W drugiej połowie tego roku zaczęto używać Fw 190 w roli myśliwca nocnego. Zastosowanie go do tych zadań przyniosło sukcesy jednakże spowodowało dużą ilością wypadków. Podczas wykonywania tych zadań szczególnie skuteczni okazali się: Kurt Welter, Friedrich Karl Müller. Na front wschodni trafiało stosunkowo niewiele Fw 190. Pierwszą jednostką, w je przezbrajaną była JG 54 (od grudnia 1942), następną JG 51. Ten teatr wojenny stał się szczególnie miescem spektakularnych sukcesów, gdzie piloci Walter Nowotny, Otto Kittel, Hans Philipp, Erich Rudorffer osiągnęli ponad 200 zestrzeleń. Inny lotnik Emil Lang w ciągu jednego dnia w październiku uzyskał 18 zestrzeleń.
[edytuj] 1944
Duże straty i problemy z zaopatrzeniem na froncie wschodnim powodowały, że część jednostek ponownie przechodziło na BF 109. Jedynymi jednostkami używajacymi nieprzerwnie Fw 190 były I II/JG 54stacjonujące w tamtym okresie w Kurlandii. 15 października zgłoszono 8000 zestrzeleń osiągnięte przez tą jednostkę. Od czerwca zaczęto tworzyć dywizjony przeznaczone do zwalczania amerykańskich F-17. IV/JG3 II/JG 300 oraz II/JG4. Nazywane one były Sturmgruppen, a na ich wyposażenie wchodziły m in. silnie opancerzone A-8/R8. We wrześniu do obrony Rzeszy skierowano pierwsze D-9 z III/JG 54 a następnie wyposażono w ten wariant I i II/JG 26 oraz III/JG/2.
[edytuj] 1945
Rok zaczął się od mocnych ataków przeprowadzonych na alinckie lotniska. Choć straty były duże, jednak nieprzyjaciel prędko uzupełnił swoje samoloty. Większość D-9 skierowno do obrony lotnisk m in. z JG 301 oraz przedzielonych samolotów JV 44. Na wschodzie użyto Fw 190 do ostatniej ewakuacji na zachód personelu naziemnego.
