Mandragora lekarska

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Mandragora lekarska
Owoce mandragory lekarskiej
Systematyka
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	Rosopsida
Podklasa	jasnotowe
Rząd	psiankowce
Rodzina	psiankowate
Rodzaj	mandragora
Nazwa systematyczna
Mandragora officinarum L.

Mandragora lekarska (ang. mandrake, Mandragora officinarum L.) - bylina śródziemnomorska należąca do rodziny psiankowatych.

[edytuj] Charakterystyka

Liście: Długie, lekko karbowane.
Kwiaty: Zielonożółte, kielichowate o krótkich łodygach.
Owoc: Żółtawe jagody.
Korzeń: Gruby, mięsisty, brązowy, często rozwidlony.

Roślina trująca : Zawiera m.in. atropinę i alkaloidy z grupy tropanów.

[edytuj] Zastosowanie

Hodowana dla korzeni i jadalnych jagód.

Roślina lecznicza: stosowana w produkcji środków przeciwbólowych, zwłaszcza w chorobach reumatycznych.

[edytuj] Ciekawostki

Użyta we właściwych dawkach może działać silnie erotyzująco. Przedawkowanie korzenia jest niebezpieczne z powodu podrażnienia dróg oddechowych i może łatwo doprowadzić do śmierci.

W starożytności mandragorę uważano za środek przeciwbólowy i nasenny. Spożywana w większych ilościach miała wywołać delirium, a nawet doprowadzać do szaleństwa.

Używano jej więc do ukojenia chronicznych bólów, a także przepisywano na melancholię, reumatyzm i drgawki. Jako roślina lekarska wymieniona jest już w tzw. papirusie Ebersa.

Hipokrates zalecał stosowanie małych doz nalewki dla opanowania depresji i stanów lękowych. Teofrast zalecał stosowanie na rany po zmieszaniu z mąką. Zauważył też, że jest silnym afrodyzjakiem.

Rzymianie używali mandragory jako środka znieczulającego, podając pacjentom przed operacją kawałek jej korzenia do żucia. Była także popularnym składnikiem miłosnych eliksirów, a najsilniejsze z nich miała sporządzać sama Kirke, toteż mandragorę nazywano Kirkaia, tj. roślina czarodziejkiej Kirke.

Mandragora była atrybutem bóstw podziemnych, zsyłających śmierć, takich jak Hekate, w której czarodziejskim ogrodzie rosła. Mandragora zwana była przez Greków również Apollinaris od stanów transu Pytii delfickiej, wieszczki Apollina.

XII wieczna księga ilustrująca metodę wyrywania mandragory

W średniowieczu i później silnie zgrubiały, rozgałęziony korzeń (tzw. alrauna) tej rośliny był uważany za środek magiczny. Korzeń przypomina ludzką postać i to prawdopodobnie było źródłem przypisywanych jej magicznych mocy.

Jagody, nazywane "jabłkami miłości" były uważane za środek przeciw bezpłodności, pobudzający żądze miłosne, próżność w małych dozach i głupotę w dużych.