Marek Juniusz Brutus
Z Wikipedii
Marek Juniusz Brutus Marcus Iunius Brutus (85 p.n.e. - 42 p.n.e.). Syn Marka Juniusza Brutusa, trybuna ludowego w 83 p.n.e., zwolennika Mariusza i Serwilii, przyrodniej siostry Katona Młodszego. Pasierb Decimusa Juniusza Silanusa, konsula w 62 p.n.e. Starannie wykształcony retorycznie i filozoficznie, był dobrym mówcą. Po adopcji przez wuja nosi nazwisko Kwintus Serwiliusz Cepion Brutus (Quintus Servilius Caepio Brutus). W 54 lub 55 p.n.e. objął urząd kwestora. Stronnik optymatów, w walce o władzę pomiędzy Cezarem a Pompejuszem popierał Pompejusza, walcząc po jego stronie pod Dyrrachium i Farsalos, gdzie dostał się do niewoli. Ułaskawiony, przeszedł w 48 p.n.e. na stronę Juliusza Cezara. W 46 p.n.e objął zarząd nad Galią Cisalpińską. W 44 p.n.e. został pretorem.
W tym samym roku uczestniczył w zamachu na Cezara w Idy Marcowe. Według niektórych źródeł to do niego były skierowane ostatnie słowa Cezara "I ty Brutusie, przeciwko mnie" (Et tu Brute, contra me). Po śmierci Cezara sprzymierzył się z Kasjuszem, z którym stanął na czele republikanów i prowadził walkę z triumwirami. Po klęsce w bitwie pod Filippi w 42 p.n.e. z siłami Marka Antoniusza i Oktawiana Augusta, Brutus popełnił samobójstwo. Był przyjacielem Cycerona i został uwieczniony przez niego w dziele o najwybitniejszych retorach pod tytułem Brutus.
Małżeństwa:
- Klaudia córka Appiusza Klaudiusza Pulchra
- Porcja, córka Katona Młodszego
