Michał Hebda

Z Wikipedii

Michał Hebda (ur. 22 września 1929 we wsi Doły) – profesor, pułkownik rezerwy, rektor Politechniki Świętokrzyskiej (1975-1978) i Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Radomiu (1978-1982), wiceminister Gospodarki Materiałowej i Paliwowej (1985-1988).

Jeden z pierwszych absolwentów Wojskowej Akademii Technicznej (promocja 1953). Po odbyciu służby wojskowej na stanowisku zastępcy dowódcy 73. Pułku Zmechanizowanego w Gubinie, rozpoczął pracę na stanowisku kierownika laboratorium w Katedrze Eksploatacji Czołgów Wojskowej Akademii Technicznej, gdzie otrzymał tytuły doktora (1963), doktora habilitowanego (1967) i profesora nadzwyczajnego (1973). We współpracy z prof. Stefanem Ziembą stworzył Sekcję Podstaw Eksploatacji Maszyn oraz Sekcję Trybologii w Komitecie Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk.

W 1975 został wybrany na stanowisko rektora Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach a następnie rektora Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Radomiu po wydzieleniu jej ze struktur Politechniki Świętokrzyskiej.

W 1981 został przewodniczącym Międzynarodowego Komitetu Organizacyjnego odbywającego się w Polsce Światowego Kongresu Trybologii.

Podczas jego kolejnego wyboru na stanowisko rektora doszło do poważnego konfliktu z działającą na uczelni opozycją. Powodem konfliktu była zmiana wiosną 1981 ordynacji wyborczej, która faworyzowała prof. Hebdę. Efektem sporu o ordynację było usunięcie z Senatu uczelni przedstawicieli NSZZ "Solidarność" i Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W efekcie 24 października 1981 Komisja Zakładowa NSZZ "Solidarność" ogłosiła strajk okupacyjny, który stał się najdłuższym strajkiem w Polsce (trwał aż do ogłoszenia stanu wojennego 13 grudnia 1981) oraz zarzewiem ogólnopolskiego strajku środowisk akademickich. Mimo bojkotu wyborów przez opozycję, Senat dokonał ponownego wyboru prof. Hebdy na stanowisko rektora Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Radomiu. Wybór ten został następnie zatwierdzony przez ministra nauki, szkolnictwa wyższego i techniki Jerzego Nawrockiego pomimo protestów Konferencji Rektorów Szkół Wyższych oraz tzw. komisji czterech profesorów pod przewodnictwem Andrzeja Stelmachowskiego, która przybyła do Radomia by wezwać prof. Hebdę do ustąpienia.

Po rezygnacji ze stanowiska rektora Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Radomiu po 8 miesiącach urzędowania, podjął pracę na Uniwersytecie Technicznym w Magdeburgu. W 1987 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.

W latach 1985-1988 pełnił funkcję wiceministra Gospodarki Materiałowej i Paliwowej w rządzie Zbigniewa Messnera oraz Wiceprzewodniczącego Komitetu ds. Eksploatacji Majątku Trwałego Polskiej Akademii Nauk.

Jego dorobek naukowy stanowi ponad 250 publikacji z eksploatacji pojazdów i maszyn oraz trybologii. Jest autorem lub współautorem 12 książek.

Został odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II. Klasy oraz Złotym Krzyżem Zasługi.