Michał Poradowski
Z Wikipedii
| Michał Poradowski | |
| Urodzona | 4 września 1913 Niedźwiady koło Kalisza |
| Zmarła | 16 czerwca 2003 Wrocław |
Michał Poradowski herbu Sas (ur. 4 września 1913 w Niedźwiadach koło Kalisza, zm. 16 czerwca 2003 we Wrocławiu), polski ksiądz katolicki, teolog, filozof i socjolog, kapelan wojskowy, pedagog.
[edytuj] Biografia
Michał Poradowski urodził się 4 września 1913 w Niedźwiadach koło Kalisza z rodziców Stanisława (1880–1959) i Wandy Aleksandry z domu Bienieckiej (1883–1934). W młodości działał w drużynie harcerskiej; należał też do Młodzieży Wielkiej Polski OWP, której komisarzem był jego starszy brat Szymon Poradowski. Po ukończeniu w marcu 1931 Gimnazjum im. T. Kościuszki w Kaliszu wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie przez pięć lat studiował filozofię i teologię. Święcenia kapłańskie przyjął 13 czerwca 1936.
Po święceniach został skierowany na studia specjalistyczne na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego (1936-1941). Interesował się także naukami społecznymi i politycznymi. Podczas wyjazdów wakacyjnych poznawał zagraniczne ośrodki naukowe i problematykę społeczną we Francji, Anglii oraz Włoszech. Wybuch wojny zastał go na czwartym roku prawa. Kontynuował studia na tajnych kompletach UW i uzyskał magisterium z prawa. Jednocześnie studiował teologię (1936-1945) na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał magisterium, a następnie podjął pracę doktorską (z teologii moralnej), pod kierunkiem ks. prof. W. Wichra, na temat Człowiek i społeczeństwo według nauki św. Tomasza z Akwinu i współczesnych doktryn politycznych.
Podczas wojny, do czasu wysiedlenia przez Niemców na początku czerwca 1944, pełnił funkcję kapelana w domu sióstr miłosierdzia w Chylicach pod Warszawą. Działał w Narodowej Organizacji Wojskowej, a później w Narodowych Siłach Zbrojnych, organizując posługę duszpasterską. Jako szef Służby Duszpasterskiej KG NSZ (w stopniu kapitana NSZ) ks. Poradowski (pseud. Benedykt) przygotowywał wykłady, kursy ideologiczne dla żołnierzy i kapelanów oraz wydawał firmowane przez Narodowe Siły Zbrojne czasopismo poświęcone sprawom duszpasterstwa wojskowego – "Lux Mundi" (1943-1944).
Pod koniec wojny wrócił do diecezji włocławskiej i najpierw pełnił tu tymczasowo funkcje duszpasterskie w różnych parafiach, z kolei został proboszczem w parafii Tłokinia koło Kalisza (30 marca – 13 sierpnia 1945), a następnie został przeniesiony do Michelina koło Włocławka. Zagrożony aresztowaniem przez władze komunistyczne, jesienią 1945 przedostał się na Zachód, gdzie krótko pełnił funkcję kapelana w II Korpusie Polskim gen. W. Andersa we Włoszech. W lutym 1946 osiadł we Francji.
Za zgodą biskupa włocławskiego Karola Radońskiego oddał się nauce. Studiował na uczelniach paryskich: na Wydziale Prawa Uniwersytetu Paryskiego (Sorbona), gdzie 31 maja 1947 uzyskał stopień doktora na podstawie pracy na temat reform rolnych w Polsce z punktu widzenia prawnego, gospodarczego, społecznego i politycznego (pisanej u prof. P. Fromonta); a jednocześnie na Katolickim Uniwersytecie Paryskim (Institut Catholique de Paris) nauki społeczne, wieńcząc je w 1949 doktoratem nauk ekonomicznych, społecznych i ekonomicznych na podstawie rozprawy na temat doktryny permanentnej rewolucji u blankistów i w marksizmie komunistycznym: Marksa, Engelsa, Lenina, Stalina i Trockiego (napisanej pod kierunkiem prof. H. Chambre). W latach 1948-1949 studiował nauki polityczne w Fondation Nacional des Sciences Politiques. Jako stypendysta rządu hiszpańskiego, w 1953 odbył studia kulturoznawcze w Instytucie Balmesa w Madrycie.
W 1950 (1 stycznia) przybył do Chile, gdzie przez ponad 40 lat był profesorem na uczelniach katolickich tego kraju. Wykładał socjologię i naukę społeczną Kościoła najpierw przez dwa lata (1950-1952) na Katolickim Uniwersytecie w Santiago, a następnie związał się na stałe z Papieskim Uniwersytetem Katolickim w Valparaíso (1952-1989), gdzie był kierownikiem katedry socjologii; wykładał także na innych wyższych uczelniach chilijskich, m.in. na Uniwersytecie Metropolitalnym (1986-1990) oraz Academia Superior de La Seguridad National w Santiago de Chile. Należał do wielu stowarzyszeń naukowych, m.in.: Sociedad Chilena de Sociologia, Sociedad Internacional S. Tomás de Aquino (Rzym), Sociedad Católica Argentina de Filosofía (członek honorowy); był wiceprezesem (od 1982) Asociación Católica Interamericana de Filosofía (ACIF) z siedzibą w São Paulo w Brazylii. Zaznaczył się jako organizator konferencji naukowych poświęconych marksizmowi, komunizmowi, leninizmowi, stalinizmowi i trockizmowi. Przez 13 lat (1953-1965) redagował i wydawał kwartalnik "Estudios sobre el comunismo".
Poza działalnością naukową ks. Poradowski zajmował się także duszpasterstwem, działalnością społeczną oraz polityczną. W Chile w latach 1951-1955 był prezesem Zjednoczenia Polaków w Chile i współredaktorem (1950-1960) miesięcznika "Polak w Chile"; był przedstawicielem londyńskiej Rady Trzech, potem rządu RP na uchodźstwie oraz Skarbu Narodowego.
Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1992). Posiadał także inne odznaczenia otrzymane w Polsce i za granicą, przede wszystkim w Chile. W 1983 otrzymał godność kanonika honorowego kapituły kolegiaty kaliskiej.
We wrześniu 1993 powrócił do Polski i zamieszkał we Wrocławiu. W tym czasie wydał drukiem kilka opracowań publicystycznych. Zmarł w szpitalu wrocławskim 16 czerwca 2003. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Kokaninie koło Kalisza.
[edytuj] Twórczość i poglądy
Znajomość zagadnień związanych z komunizmem sprawiła, że ks. Poradowski stał się zdecydowanym antykomunistą, przestrzegającym w swoich wykładach i publikacjach przed globalnym zagrożeniem ze strony wszelkich odmian marksizmu. Obserwacja wpływu tendencji lewicowych na życie społeczne i polityczne w Ameryce Południowej oraz przenikanie ich do pewnych nurtów teologii, np. tzw. teologii wyzwolenia, odbiła się nie tylko na tematyce jego pracy naukowej, ale przerodziła się w dystans do nurtu reform w Kościele, w których dopatrywał się protestantyzacji lub marksizacji teologii katolickiej.
W swym dorobku naukowym ma ok. 30 publikacji samoistnych, które powstały z wcześniej drukowanych artykułów w różnych czasopismach, przede wszystkim w: "Duszpasterz Polski Zagranicą" (Rzym) – ponad 40 pozycji oraz "Verbo" (Madryt) – ponad 50 pozycji. Większość artykułów opublikowanych w tym ostatnim zostało powielonych także w chilijskich czasopismach wydawanych przez Academia Nacional de Estudios Politicos y Estrategicos: "Seguridad Nacional", "Politica y Geoestrategia", "Politica y estrategia"; niektóre także w innych periodykach: "Philosophica" (Instituto de Filosofía de la Universidad Católica de Valparaíso), "Politica" (Instituto de Ciencia Politica de la Universidad de Chile), "Tizona" (Viña del Mar), "Vigilia", "Razones". Były one także publikowane w: meksykańskiej "Replica", argentyńskich "Verbo" i "Studia Croatica" oraz brazylijskiej "Hora Presente" (po portugalsku).
Spośród opracowań ks. Poradowski ukazujących wpływ marksizmu na współczesne społeczeństwa oraz na życie Kościoła katolickiego warto szczególnie zauważyć: El marxismo en la teología (Madrid 1976 i in. wyd.), Kościół od wewnątrz zagrożony (Londyn 1983 i nast. wyd.), Karl Marx, su pensamiento y su revolución (Santiago de Chile 1986 i in. wyd.), Wyzwolenie czy ujarzmienie? Marksistowska rewolucja komunistyczna (Londyn 1987), Dziedzictwo rewolucji francuskiej (Warszawa 1992). W okresie stanu wojennego w Polsce antykomunistyczne publikacje ks. Poradowskiego były kilkakrotnie przedrukowywane przez wydawnictwa "podziemne".
