Mistyka
Z Wikipedii
Mistyka (gr. myo zamykać; zwłaszcza w kontekście zamykania oczu i ust, przemilczać lub mistikos tajemniczy) - to wszelkiego rodzaju poczucie wewnętrznej jedności z rzeczywistością uważaną za boską lub Absolut. Mistyk "zamyka oczy" na rzeczywistość widzialną a wzrok swój w milczeniu kieruje do swego wnętrza, w stronę świata swej duszy. Obecność mistyki stwierdzono we wszystkich wielkich religiach świata. Mistykę można podzielić na mistykę spekulatywną (mistycyzm) i mistykę praktyczną (modlitwa, medytacja, kontemplacja).
Przeżycie mistyczne nie może być spowodowane jedynie wysiłkiem ludzkim, ale jest dziełem łaski szczególnie w swym aspekcie czasowym. Nie sprawia ono także, iż Bóg/Absolut staje się mniej tajemniczy. Dzieje się wprost przeciwnie. Jego niezgłębialność i odczucie Jego świętości potęgują się.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Mistyka w chrześcijaństwie
Jest to chrześcijański styl pobożności, rodzaj aktywności religijnej, starający się wniknąć w tajemnice wiary w sposób doświadczalny. Wielcy Mistycy chrześcijańscy nie są "wyizolowani" od rzeczywistości zewnętrznej, doświadczenie bliskości Boga zbliża ich do świata. Pamiętając o tajemnicy Wcielenia nie są obojętni na problemy ludzi. Szczytowy okres jej rozwoju przypada na wieki XII-XVI; mistyka angielska ("Chmura niewiedzy"), niemiecka mistyka nadreńska (Eckhart, Jan Tauler, Henryk Suso) i mistyka hiszpańska (Jan od Krzyża i Teresa z Ávila).
Za podstawowy fakt leżący u źrodeł chrześcijańskiej mistyki uważa się nawrócenie św. Pawła opisane w Dziejach Apostolskich.
