Paszport wewnętrzny
Z Wikipedii
Paszport wewnętrzny – dokument tożsamości stosowany w niektórych państwach, często równolegle do obowiązku meldunkowego.
System ten już w XVI wieku wprowadzony został w Szwecji. W 1555 roku król Gustaw I Waza zarządził, że wszyscy kupcy muszą posiadać wydany przez miasto zamieszkania "dokument lub paszport podróży", by móc legitymować się nim w miejscach, w których nie są znani. W roku 1603 wszedł w życie zakaz wydawania podróżnym bez paszportu koni w karczmach (normalnie właściciel karczmy był zobowiązany umożliwić podróżnemu transport do kolejnej, najbliższej karczmy). Osoby podróżujące bez paszportu można było aresztować i oskarżyć o włóczęgostwo. Nakaz posiadania paszportu wewnętrznego w Szwecji zniesiono w 1860 roku.
Był także powszechnie stosowany w Imperium Rosyjskim wraz z systemem meldunkowym; po rewolucji październikowej w 1917 bolszewicy zlikwidowali meldunki, ale w 1932 Stalin przywrócił obowiązek posiadania paszportu wewnętrznego w całym ZSRR. Obecnie paszporty wewnętrzne są w użyciu m.in. w Korei Północnej, Chińskiej Republice Ludowej oraz – w stopniu znacznie zredukowanym w stosunku do czasów ZSRR – w Rosji[1].
Na Ukrainie system rejestracji obywateli przy pomocy paszportów wewnętrznych został formalnie uznany za niekonstytucyjny w roku 2001.
[edytuj] Przypisy
- ↑ zob. w rosyjskiej Wikipedii hasło Паспорт гражданина Российской Федерации (paszport obywatela Federacji Rosyjskiej)
