Piotr Lombard
Z Wikipedii
Piotr Lombard - teolog średniowieczny, ur. ok. 1100 r. w Novarze (albo w Lumello) we Włoszech, zm. ok. 1160-1164 r. Studiował najpierw w Bolonii, a później w Reims i w Paryżu. We Francji nawiązał kontakt ze św. Bernardem z Clairvaux. Był słuchaczem Piotra Abelarda. Następnie został mistrzem, prawdopodobnie w szkole katedralnej, a później arcybiskupem Paryża, ale piastował krótko ten urząd, na którym w r. 1158 lub 1159 zastąpił go Maurice de Sully, budowniczy katedry Notre-Dame.
Dzieła Piotra Lombarda obejmują:
1) Komentarze do Psalmów i św. Pawła, które są głównie kompilacją patrystycznych i średniowiecznych dzieł egzegetycznych, napisaną w duchu epoki; 2) Kazania, raczej suche i alegoryczne; 3) Quatuor libri Sententiarum, najważniejsze dzieło Lombarda, napisane metodą syntetyczną w latach 1145-1151, w którym autor chciał powiązać tematycznie wszystkie treści wiary. Dzieło składa się z 4 części. Pierwsza ma za przedmiot Boga jako takiego, a więc Jego jedność i troistość oraz Jego przymioty; druga zajmuje się Bogiem jako stwórcą aniołów i człowieka, a także grzechem i obietnicą łaski; przedmiotem trzeciej jest Bóg Odkupiciel, czyli Prawo, chrystologia i pneumatologia; czwarta zaś mówi o Bogu Dawcy łaski, czyli obejmuje sakramentologię i eschatologię.
To ostatnie dzieło sprawiło, że Piotr Lombard stał się znanym i powszechnie komentowanym teologiem średniowiecza. Stąd również pochodzi jego tradycyjny tytuł "Magister sententiarum" lub, jak go nazywa św. Tomasz z Akwinu, po prostu "Magister". Uczniem Lombarda był Piotr z Poitiers (zm. 1205).
