Pulse Width Modulation
Z Wikipedii
PWM, Pulse-width modulation (pl. modulacja szerokości impulsu) to metoda regulacji sygnału prądowego lub napięciowego, polegająca na zmianie szerokości impulsu o stałej amplitudzie, używana we wzmacniaczach, zasilaczach impulsowych oraz układach sterujących pracą silników elektrycznych. Układ PWM zasila urządzenie bezpośrednio lub przez filtr dolnoprzepustowy, który wygładza przebieg napięcia lub prądu.
[edytuj] Zasada działania
Modulacja szerokości impulsu jest najczęściej wykonywana poprzez przełączenie tranzystorów lub tyrystorów pomiędzy stanem przewodzenia a stanem zaporowym. W stanie zaporowym prąd praktycznie nie płynie, nie występują więc straty mocy. W stanie przewodzenia występuje niewielki spadek napięcia na układzie sterującym, jednak jest on minimalny w stosunku do mocy przekazywanej, co skutkuje największą sprawnością energetyczną układu regulacyjnego. Zasilanie metodą PWM pozwala na uzyskanie dużej dokładności i łatwość sterowania urządzeniem.
Długości impulsów są albo obliczane przez wbudowany mikroprocesor, albo też otrzymywane analogowo poprzez porównywanie sygnału nośnego (np. sinusoidy) z sygnałem modulującym o większej częstotliwości (np. przebiegu piłokształtnego). Porównywanie dokonywane jest w komparatorze, którego wyjście używane jest do sterowania odpowiednich elementów przełączających.
[edytuj] Zastosowanie
PWM jest stosowane do zasilania i kontrolowania pracy urządzeń elektrycznych. Jeśli źródło energii dostarcza napięcie stałe wówczas PWM wykorzystane w falowniku pozwala na zasilanie urządzeń pracujących pod napięciem przemiennym. Jeśli źródło energii dostarcza napięcia przemiennego, którego częstotliwość musi być dostosowana do warunków pracy, wówczas PWM wykorzystywane jest w przetwornicach częstotliwości.
W telekomunikacji cyfrowej PWM jest jedną z metod modulacji sygnału cyfrowego.
