Sowa śnieżna

Sowa śnieżna (Nyctea scandiaca L., 1758; syn. Bubo scandiacus) - duży ptak drapieżny z rodziny puszczykowatych. Gniazduje w tundrze Eurazji i Ameryki Północnej. Zimuje na całym Półwyspie Skandynawskim, środkowej Azji oraz tajdze i północnej części Wielkich Równin Ameryki Północnej. W Polsce nielicznie zimują najczęściej młode osobniki, głównie na północy kraju. Inwazyjne pojawy odnotowano zimą 1920/21 i 1932/33. Spotykana w październiku - lutym.

Cechy gatunku: Wyraźna biała szlara, wokół dzioba długie miękkie pióra. Nogi i palce obficie opierzone. Dymorfizm płciowy: samiec - nieomal czysto biały, niewiele brązowych plamek, najliczniejszych na lotkach i sterówkach oraz barkach i pokrywach skrzydłowych. Samica większa, a plamki zlewają się w poprzeczne pręgi. Młode z jeszcze większą ilością barwy brązowej.
Wymiary średnie: dł. ciała ok. 60 cm
rozpiętość skrzydeł 160 cm
waga ok. 1,35-2,6 kg
Biotop: Tundra, przy ciężkiej zimie przelatują na południe, jednak wędrówki są nieregularne, a migruje zmienna liczba osobników.
Gniazdo: Gniazdo na ziemi, w płytkim zagłębieniu.
Jaja: W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju 5-14 jaj. [opis jaja]
Wysiadywanie: Jaja składane w odstępach kilkudniowych, wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 5 tygodni. Pisklętami zajmują się obydwoje rodzice.
Pożywienie: Gryzonie (głównie lemingi) i ptaki. Im mniej pokarmu, tym większą jego część stanowią gryzonie. Poluje również dniem.
Ochrona: Objęta ochroną gatunkową.