Stanisław Kalabiński
Z Wikipedii
| Stanisław Kalabiński | |
|---|---|
| ' | |
| Życie |  pułkownik |
| Urodził się | 15 listopada 1890 r. Sosnowiec |
| Zmarł | 25 czerwca 1941 r. Radom |
| Kariera | |
| W służbie od | 1914 |
| Pełniona funkcja | dowódca: 55 DP |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, kampania wrześniowa |
| Odznaczenia | |
    |
|
Stanisław Kalabiński (15 listopada 1890 Sosnowiec – 25 czerwca 1941 Radom) – pułkownik Wojska Polskiego.
Urodził się w Sosnowcu. Ukończył polska szkołę handlową w Będzinie. Po uzyskaniu matury studiował w latach 1908 – 1910 w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie a następnie na Uniwersytecie Jagiellońskim. W tym czasie aktywnie działał w Organizacji Młodzieży Niepodległościowej "Zarzewie" i skautingu. W 1912 roku wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich, w ramach których w 1914 roku ukończył Szkołę Oficerską w Nowym Sączu.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich w których służył w okresie od 1 sierpnia 1914 roku do 17 lipca 1917. W tym okresie pełnił funkcję dowódcy plutonu, a następnie kompanii 5 Pułku Piechoty Legionów 1 Brygady. W tym czasie był dwukrotnie ranny. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie, w obozie przebywał od 17 lipca 1917 roku do marca 1918. W kwietniu 1918 roku w Polskiej Sile Zbrojnej, gdzie pełnił funkcję dowódcy kompanii w Szkole Podoficerskiej Inspektoratu Szkolenia Piechoty.
W listopadzie 1918 roku wstępuje do Wojska Polskiego i zostaje dowódcą Szkoły Podoficerskiej. W kwietniu 1919 roku zostaje przeniesiony do służby liniowej i zostaje dowódcą batalionu w 3 Pułku Piechoty Legionów. 10 września 1920 roku zostaje dowódcą 24 Pułku Piechoty, funkcję tą pełni do 1930 roku. W tym czasie ukończył kurs dla wyższych dowódców w Warszawie (1921), kurs dowódców pułków w Rembertowie (1922).
W 1930 roku został dowódcą Brygady KOP w Grodnie, którą to pełnił do 1936 roku. Następnie w latach 1936 – 1939 jest dowódcą piechoty dywizyjnej 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu.
W sierpniu 1939 roku zostaje dowódcą 55 Dywizji Piechoty (Rezerwowej) i którą dowodzi w trakcie kampanii wrześniowej w składzie Armii „Kraków”. Dowodząc dywizją przechodzi szlak bojowy od Mikołowa na Górnym Śląsku do okolic Tomaszowa Lubelskiego. W dniu 19 września 1939 roku w okolicy miejscowości Ulów z grupą około 300 żołnierzy po zaciętej walce przebija się przez okrążające wojska niemieckie, a po wyjściu nakazuje rozejście się żołnierzom.
Następnie udaje się do Warszawy, gdzie w listopadzie 1939 roku zostaje aresztowany i wywieziony do oflagu IXC Rotenburg. Tam w dniu 12 kwietnia 1940 roku zostaje aresztowany przez Gestapo i osadzony w obozie koncentracyjnym Buchenwald. W obozie koncentracyjnym przebywa od 26 kwietnia 1940 do 24 czerwca 1941 roku, gdzie zmuszano go torturami aby podpisał oświadczenie że wydał rozkaz rozstrzeliwania niemieckiej ludności cywilnej na Górnym Śląsku. Pomimo tortur odmówił on podpisania takiego oświadczenia. W dniu 25 czerwca 1941 roku został przewieziony do więzienia Gestapo w Radomiu i tam na rozkaz dowódcy SS i Policji dystryktu radomskiego został zamordowany.
[edytuj] Awanse
- podporucznik (1914)
- porucznik (1916)
- kapitan (1918)
- major (1920)
- podpułkownik (1922)
- pułkownik (1925)
