Stanisław Węgłowski

Z Wikipedii

Stanisław Węgłowski - urodzony 2 grudnia 1938 w Dzierżeninie, zmarł 8 lipca 1997 w Załuskach – polityk, poseł na Sejm X kadencji (Kontraktowy) i I kadencji

Ukończył Technikum Geodezyjne w Warszawie, następnie studia inżynierskie na Politechnice Warszawskiej i magisterskie na Akademii Rolniczej Wrocławiu oraz podyplomowe na Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie.

W latach 1962-1986 pracował jako geodeta w Warszawie, Pułtusku, Kielcach i Ciechanowie. W latach 1986-1997 był zatrudniony w Banku Gospodarki Żywnościowej w Ciechanowie.

W latach 1980-1981 działał w NSZZ „Solidarność” – był organizatorem związku w Biurze Geodezji w Ciechanowie, pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej. Był wiceprzewodniczącym Oddziału Ciechanowskiego oraz jednym z przewodniczących Wojewódzkiej Komisji Porozumiewawczej. Wielokrotnie przewodził stronie solidarnościowej w negocjacjach na szczeblu wojewódzkim.

W 1989 r. kandydował do Sejmu z ramienia Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w okręgu wyborczym nr 17 Ciechanów (obejmującym dawne woj. ciechanowskie). W wyborach 4 czerwca 1989 uzyskał 67,03% ważnych głosów i został posłem Sejmu X kadencji. Należał do Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego.

W 1990 stał na czele Wojewódzkiego Sztabu Wyborczego Lecha Wałęsy w Ciechanowie.

Został członkiem Porozumienia Centrum i startował w wyborach 1991 r. z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum w okręgu nr 24 Ostrołęka (obejmującego dawne województwa: ciechanowskie, ostrołęckie i łomżyńskie). Został posłem na Sejm I kadencji. Był przewodniczącym sejmowej Komisji Polityki Przestrzennej, Budowlanej i Mieszkaniowej, inicjatorem i organizatorem I Kongresu Mieszkaniowego – dążył do wypracowania rozwiązań systemowych sprzyjających budowie tanich mieszkań. Był także członkiem Komisji Łączności z Polakami za Granicą.

Należał do Rady Ekonomicznej przy Prezesie Narodowego Banku Polskiego.

W 1992 r. opuścił Porozumienie Centrum stając się jednym ze współzałożycieli Ruchu dla Rzeczypospolitej Jana Olszewskiego. Uczestniczył w obradach Konwentu św. Katarzyny popierając kandydaturę Jana Olszewskiego na kandydata prawicy w wyborach prezydenckich. W maju 1994 r. Kongres Nadzwyczajny RdR wybrał go na przewodniczącego partii (uchwał tego kongresu nie uznali zwolennicy wybranego wcześniej Romualda Szeremietiewa). Jan Olszewski (który nie chciał kandydować) – został przewodniczącym honorowym.

Bibliografia:

• Sejm Rzeczypospolitej Polskiej I kadencja. Informator, Warszawa 1992.
• Biogram w: Nasi w Sejmie i w Senacie, Warszawa 1990.