Vlastimil Hort

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Vlastimil Hort

Państwo	Niemcy
Data urodzenia	12 stycznia 1944
Miejsce urodzenia	Kladno
Tytuł szachowy (rok nadania)	arcymistrz (1965)
Ranking (data)	2494 (01.01.2007)
Miejsce na liście krajowej (światowej)	48 (765)

Vlastimil Hort (ur. 12 stycznia 1944 w Kladnie w Czechosłowacji) - jeden z czołowych szachistów świata w latach 70. XX wieku, pretendent do tytułu mistrza świata w szachach, od roku 1985 obywatel niemiecki.

Pierwsze sukcesy odniósł w mistrzostwach Czechosłowacji juniorów, dwukrotnie (w latach 1960 i 1962) zdobywając tytuły mistrza kraju. W roku 1962 otrzymał tytuł mistrza międzynarodowego, a trzy lata później - arcymistrza. W roku 1964 wystąpił w turnieju strefowym w Kecskemét, gdzie podzielił miejsce VII - VIII. W kolejnej eliminacji do mistrzostw świata, turnieju strefowym w Halle w roku 1967 zajął II miejsce i zakwalifikował się do turnieju międzystrefowego w Sousse, w którym podzielił VI - VIII miejsce i wystąpił w dogrywce o jedno miejsce premiowane awansem do meczów pretendentów (w rozegranym w Los Angeles barażu zajął drugie miejsce i nie awansował do grona pretendentów)^[1]. Starty w dwóch kolejnych turniejach międzystrefowych (Palma de Mallorca 1970^[2] i Petrópolis 1973^[3]) również nie przyniosły sukcesu w postaci awansu do meczów pretendentów.

Największy sukces osiągnął w roku 1976, zajmując w turnieju międzystrefowym w Manili III miejsce i zdobywając awans do ósemki pretendentów^[4]. Rozegrany w roku 1977 w Reykjavíku ćwierćfinałowy mecz przeciwko Borysowi Spasskiemu zakończył się po bardzo zaciętej walce jego porażką w stosunku 7½ - 8½^[5].

W latach 1960-1984 reprezentował Czechosłowację na 11 szachowych olimpiadach, siedmiokrotnie na I szachownicy. Największym sukcesem zakończył się występ w roku 1982 w Lucernie, gdzie wraz z drużyną zdobył srebrny medal olimpijski. W swoim dorobku posiada również dwa medale indywidualne - srebrny (za rezultat 14½ pkt z 18 partii na I szachownicy w roku 1972 w Skopje) oraz brązowy (zdobyty w roku 1962 w Warnie na szachownicy III). Po zmianie obywatelstwa jeszcze trzykrotnie wystąpił na olimpiadach (w latach 1988-1992). Łącznie w turniejach olimpijskich rozegrał 197 partie, zdobywając 125½ pkt^[6].

Był pięciokrotnym mistrzem Czechosłowacji (1970, 1971, 1972, 1975, 1977 i 1984) oraz trzykrotnie (1987, 1989 i 1991) zwyciężał w mistrzostwach Niemiec. Od początku swojej szachowej kariery był zawodnikiem bardzo aktywnym. Wystąpił w niezliczonej liczbie turniejów (zwyciężając w ponad 20), m.in. w słynnym meczu ZSRR - Reszta świata, rozegranym w roku 1970 w Belgradzie, w którym pokonał na IV szachownicy Lwa Poługajewskiego w stosunku 2½ - 1½^[7]. Wielokrotnie występował również na turniejach w Polsce, m.in. trzykrotnie w memoriałach Akiby Rubinsteina, zwyciężając w roku 1977^[8].