Walenty Kamocki

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Walenty Hieronim J Kamocki

Walenty Hieronim Julian Kamocki herbu Jelita (ur. 30 września 1858 w Suchym Kierzu, zm. 20 czerwca 1923 w Warszawie) - polski lekarz, okulista.

Urodził się w osadzie leśnej Suchy Kierz w gminie Lubochnia k. Rawy Mazowieckiej. Był najstarszym synem Felika Mariana Kamockiego urzędnika Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu i Marianny Agnieszki z Łapińskich h. Lubicz.

Studia medyczne odbył w Uniwersytecie Warszawskim (1876-1881), studia uzupełniające w uniwersytecie w Wiedniu. Po studiach odbył praktykę okulistyczną w prywatnych poliklinikach oftalmologicznych w Berlinie, Paryżu i Heidelbergu.

W 1882 został zatrudniony w Uniwersytecie Warszawskim jako asystent w Katedrze Fizjologii, gdzie pracował do 1886. W latach 1881-1923 pracował w Instytucie Oftalmicznym w Warszawie - początkowo jako asystent, później jako ordynator Oddziału Męskiego (1884-1921), ordynator Oddziału Kobiecego (1921-1923), a w latach 1913-1923 jako lekarz naczelny.

Był pionierem badań nad zmianami cukrzycowymi w tęczówce, zajmował się także leczeniem chorób jagodówki, spojówki oraz leczeniem jaskry. W 1886 przeprowadził pierwsze w Polsce badania nad zwyrodnieniem szklistym w spojówkach. Do okulistyki polskiej wprowadził operację przetokową twardówki wg Elliota (1907) i metodę domięśniowego podawania preparatu mlekowego Vistostanu w ciężkich zapaleniach tęczówki.

Dwukrotnie bezskutecznie kandydował na stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Okulistyki; w 1895 w Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1897 w Uniwersytecie Lwowskim.

Od 1908 członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta oraz Krzyżem Komandorskim francuskiej Legii Honorowej. Aktywny działacz instytucji opieki nad ociemniałymi "Latarnia".

Ożenił się z Seweryną Józefą Marią z Wołowskich h. Prus II (Wilczekosy) i miał trzy córki. Pochowany został w Warszawie na Powązkach w grobie rodzinnym Kamockich.

[edytuj] Wybrane publikacje naukowe

O powstaniu tzw. gruczołów Bermanna (1884)
Przypadek rozlanej gruźlicy naczyniówki (1884)
Szkliste zwyrodnienie łącznicy (1886)
Badania anatomo-patologiczne nad oczami chorych na cukrzycę (1887)
Badania anatomo-patologiczne nad szklistym zwyrodnieniem łącznicy (1892)
Przypadek stłuszczenia rogówki z peryodycznie powracającymi objawami podrażnienia (1893)
O mączkowatem zwyrodnieniu łącznicy (1895)