Wołowa Turnia

Z Wikipedii

Współrzędne: zobacz na mapie

Wołowa Turnia
Państwo	granica polsko – słowacka, Europa
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	2360 m n.p.m.
Szerokość geograficzna	49°10' 47'' N
Długość geograficzna	20°04' 27'' E
Data zdobycia	1905
Zdobyta przez	Katherine Bröske, Simon Häberlein

Wołowa Turnia (słow. Volia veža), szczyt tatrzański należący do Wołowego Grzbietu (Volí chrbát) położony w głównej grani Tatr, na granicy polsko-słowackiej.

Wysokość szczytu wynosi 2360 m n.p.m.. Widoczny jest pomiędzy Żabią Turnią Mięguszowiecką (Žabia veža mengusovská) 2336 m n.p.m, rozdziela je Żabia Mięguszowiecka Przełęcz (Východná volia štrbina) 2315 m n.p.m. a Hińczową Turnią (Hincova veža) 2373 m n.p.m. W grani, pomiędzy Wołową Turnią i Hińczową Turnią nie ma wyraźnych kulminacji. Grzbiet przecinają wąskie przełączki z siodłami na zbliżonej (ok. 2355 m n.p.m.) wysokości, które w kolejności od Wołowej Turni noszą nazwy:

• Wielka Wołowa Szczerbina (Veľká volia štrbina), pierwsze wejście, podczas przejścia Wołowego Grzbietu, latem - Katherine Bröske, Simon Häberlein 11 września 1905, zimą Alfred Grósz 5 kwietnia 1913.
• Wielka Rogata Szczerbina (Veľká Rohatá štrbina), przełączka w kształcie litery U z niewielkim skalnym zębem w siodle, pierwsi taternicy na przełęczy to: latem - Katherine Bröske, Simon Häberlein 11 września 1905, zimą – Aleksander Rokita, Stanisław Worwa 14 kwietnia 1949
• Mała Rogata Szczerbina (Malá Rohatá štrbina), ostro wcięta patrząc od strony Morskiego Oka; pierwsze wejście, podczas przejścia Wołowego Grzbietu, latem - Katherine Bröske, Simon Häberlein 11 września 1905
• Mała Wołowa Szczerbina (Západná volia štrbina), pierwsze wejście, podczas przejścia Wołowego Grzbietu, latem - Katherine Bröske, Simon Häberlein 11 września 1905, pierwsze wejście z doliny – Janusz Chmielowski, Zygmunt Klemensiewicz, Mieczysław Świerz 20 sierpnia 1926, zimą – Stanisław Zaremba – 30 grudnia 1934

Bryła Wołowej Turni przypomina nieco piramidę. Jej stoki od strony południowej są znacznie dostępniejsze niż ściana północna (wysokości ok. 400 m) ograniczona dwoma kominami schodzącymi z Żabiej Mięguszowieckiej Przełęczy oraz z Wielkiej Wołowej Szczerbiny. Drugi z kominów nazywano Kominem Stanisławskiego (Stanisławského komín), a drogę prowadzącą nim na szczyt – drogą Stanisławskiego (od nazwiska Wiesława Stanisławskiego, który przeszedł tą trasą wraz z Zbigniewem Gieysztorem 3 września 1929 r.