Zygmunt Miłkowski
Z Wikipedii
Zygmunt Miłkowski, pseudonim Teodor Tomasz Jeż (ur. 23 marca 1824 we wsi Saracei na Podolu, zm. 11 stycznia 1915 w Lozannie) - polski pisarz i polityk niepodległościowy.
Po ukończeniu uniwersytetu w Kijowie wziął udział w powstaniu węgierskim podczas Wiosny Ludów. Po upadku powstania internowany w Turcji, następnie wyemigrował do Anglii. Członek Towarzystwa Demokratycznego Polskiego.
W latach 1851-1858 agent Komitetu Centralnego Demokracji Europejskiej na Bałkanach, podczas wojny krymskiej próbował sformować legion polski przy boku Turcji. Od 1858 w Anglii. Od 1860 w Galicji, 1861 w Rumunii. W 1863 utworzył oddział powstańczy, z którym miał wkroczyć do Rosji południowej. Aresztowany przez Rumunów, więziony przez Austriaków we Lwowie. W 1864-1866 w Belgradzie a w latach 1866-1872 w Brukseli. Od 1872 osiadł w Szwajcarii.
Jeden z założycieli Ligi Polskiej i Ligi Narodowej Polskiej, z której wywodzi się Narodowa Demokracja (endecja). Prezes Komisji Nadzorczej Skarbu Narodowego, członek Zarządu Związku Wychodźstwa Polskiego i Rady Zarządzającej Muzeum Narodowym Polskim w Rapperswillu w Szwajcarii.
Autor kilkudziesięciu powieści, w tym historycznych:
- Wasyl Hołub
- Handzia Zahornicka
- Historia o pra-pra-prawnuku
- Hryhor Serdeczny
- Szandor Kowacz
- Ci i tamci
- Asan
- Uskoki
- Narzeczona Harambaszy
- Dahijszczyzna
- Rotułowicze
- W zaraniu
- Dersław Z Rytwian
- Za króla Olbrachta
- Nauczycielka
- Emancypowana
- Pamiętniki starającego się
- Od kolebki przez życie
Autor broszury politycznej (1887) Rzecz o obronie czynnej i skarbie narodowym.
